Steve Hofmeyer raak op 'n onlangse beeldsending van "Kanasie" kwyt dat die
Kanadese so kleurloos en korrek is dat hy nie kan voorsien dat Kanada ooit
'n "ordentlike reeksmoordenaar" sal oplewer nie. Ongeag wat jy van ou Steve
dink - dis voorwaar 'n helder siening.
Toe Friedrich Nietschze aan die begin van die 20ste eeu gesê het: '
God is dood', het dit skokgolwe deur die hele westerse beskawing
gestuur. Niemand kon verstaan hoe iemand 'n 2000 duisend jaar oue
tradisie so botweg kon ignoreer nie. Wat hy eintlik bedoel het was dat
die funksie van georganiseerde geloof in die nabye toekoms sal kwyn.
Wat is die funksie?
Sielkunde leer ons dat die mens se belangrikste behoefde, naas die
biologiese, sekuriteit is. Hy wil veilig en beskermd voel, hy wil in
beheer wees. Ongelukkig is die realiteit dat hy selde is: sy
beoordeling van die werklikheid is dikwels gefaal en sy motiewe (omgeag
hoe suiwer) lei gereeld tot ongewenste resultate. Onsekerheid en gevaar
is dus aan die orde van die dag, neurose die norm. Hoe sal ons die
vrees beveg? Eenvoudig, skep 'n alomteenwoordige, almagtige
ouersfiguur. Hy sal al jou probleme oplos en jou behoed en bewaar -
weg is die kommer. (Inteendeel, dis 'n bevel, jy mag jou nie bekommer
nie!)
Ek dink as Nietschze vandag hier was, sou hy baie teleurgesteld gewees
het in die pas waarteen godsdiens krimp. Die tegnologiese ontploffing
het maar weinig in ons spirituele behoeftes gedoen. Die oorspronklike
dryfvere vir geloof is steeds daar. Die dood is steeds onvermydelik,
die verlies van geliefdes onafwendbaar.
Persoonlik voel ek dat metafisika nie meer 'n plek in moderne
filosofie moet hê nie, dit behoort aan die geskiedenis. Maar vandag is
daar steeds baie wat 'n godsdiens beoefen en in 'n spesifieke
saligmaker glo. Hul tussengangers se name verskil; elkeen se leer
bekragtig dat sy 'God' die enigste is; elkeen het honderde
spesifiek denominasies. Dis duidelik dat die wereld steeds stewig in
die greep van monotheisme is, daar is 'n kerk vir elke klas, vir elke
smaak.
Om my kritiek van godsdiens te lewer sal ek die volgens die 3
oorblywende hooftakke van filosofie orden.
Ontologie
Waar kom alles vandaan? Alles kan tog nie net 'n groot ongeluk gewees
het nie? Algemene vrae, waarvan mense gewoonlik wegstap met
godsdienstige verklarings. Maar wat as alles maar net 'n gelukkige
toeloop van oorsake en gevolge was? Is dit rerig minder waarskynlik as
'n skeppingswerk deur 'n onwaarneembare opperwese?
Hier maak baie mense 'n groot denkfout, kom ons noem dit die
'Lotto- tatta ma chance -fout'.
Jy koop elke Saterdag 'n kaartjie en wen niks nie, maar jy dink nooit
twee keer hieroor nie, jou kanse is so skraal. Dan een Saterdag wen jy!
Wat beteken dit? Wat wil God vir my sê? Wat wil Hy hê moet doen? Jy
dink dis so onwaarskynlik gewees dat dit iets groter moet beteken, dat
Iemand groter se hand daaragter moes wees...
Maar elke Saterdag wen iemand, partykeer meer as een. Die kans is altyd
daar. Jy vergeet dat as die aarde en lewe op hom nie so perfek
geëvoleer het nie, ons nie hier sou wees om die vraag te vra nie!
Epistimologie
Hoe weet ons wat ons weet? Al ooit die argument gehoor: 'As daar dan
nie 'n God is nie, bewys dit'. Ek hoor hom baie. Dis hier wat ons
moet aandag skenk aan geloof se eeue-oue vyand - wetenskap. Wetenskap
is die ander manier om by feite uit te kom. Dis die waardevolste
gereedskap wat ons het om by die objektiewe werklikheid te ervaar.
Wetenskap is wat ons uit die donker eeue uit gekry het, dis wat jou
lewensverwagting verdubbel het en my die brief laat tik. Tog weet
bitter min mense hoe dit werk, wat die reels is.
'n Teorie is net die beste werkende beskrywing wat die meeste
observasies verduidelik. Dit kan nooit finaal bewys word nie, net
teenbewys word. Die onus is op die propogeerder van die teorie om die
nodige bewyse te lewer, Sukses is wanneer jou teorie beter die ervare
werklikheid verklaar (in meer situasies) as die huidige heersende
teorie.
So as ek sê dat daar onsigbare, onhoorbare, onaantasbare feetjies in
my tuin woon, dan is die onus op my om dit te bewys! Dis onmoontlik om
dit teen te bewys. Eenvoudig nê.
Etiek
Godsdienstige mense hou daarvan om mense te rangskik volgens goed, sleg
, heilig en heidin. Dis simplisties om die minste te sê. Byvoorbeeld,
die rigter Gideon, 'n goeie man, 'n man van God; maar was hy nie
boos vir die Amaniete wie se huise hy verbrand en wie se vroue en
kinders hy vermoor het nie? Is Osama bin Laden nie 'n rigter vir
Islamiete nie? Etiek is nie veronderstel om relatief te wees nie, ons
bly in groot gemeenskappe met 'n onderlinge kontrak: ' Jy mag enige
iets doen solank jy nie skade aan iemand anders rig of hom sy vryheid
ontneem nie'. Weereens eenvoudig, sonder gebooie, sonder
geloofsoorloe en kruistogte...
Die psigiatriese definisie van delusies is:'valse denke waarin die
draer onoortuigbaar glo, sonder enige stawende bewyse', klink nogal
bekend nê.
Ten slotte, ek is nie naief genoeg om te dink dat geloof nie nodig is
nie. Vir miljoene gee dit 'n doel om te lewe en 'n riglyn om
volgens op te tree. Maar omdat dit nodig is beteken dit nie dat daar
nie beter alternatiewe is nie. Rationele mense oral, hoop op 'n beter
wyser more, sonder die verdeeldheid, emosionele waansinnigheid en
manipulasie wat geloof veroorsaak.
Ek gaan om de dood nie daardie ander snaar in Engels vertel wat oor 'n
Afrikaanse saak gaan nie.
Hier is die feite soos ek dit sien.
1) Laerskool Mikro is 'n Afrikaanse medium skool.
2) Op die eerste skooldag daag daar toe 23 ouerpare op wat aandring dat hul
kinders in Engels geskool moet word.
3) Daar is 'n dubbelmediumskool binne loopafstand van Mikro.
4) Twee ouerpare het besluit om hul telge na die ander skool te neem.
5) Die kinders is voorlopig in 'n klas geplaas, en 'n onderwyseres gee vir
hul klas in Engels.
6) Sy het 'n verklaring gemaak, wat in die hof voorgelees is, wat verklaar
dat 80% van hierdie kinders se huistaal Afrikaans is, en dat hul glad nie
verstaan wat sy hulle in Engels onderrig nie.
7) My mening - 23 pare ouers, wat heelwaarskynlik teen betaling toelaat dat
hulle 'n politieke speelbal word.
Hulle kon al verlede jaar met die skoolhoof in aanraking gekom het, en hy
sou hulle vertel het dis 'n Afrikaans-medium skool. Nou word die skool
gedwing deur die ouers, en met indryping en blatante ondersteuning van
Cameron Dugmore, om skielik op openingsdag 'n klaskamer en 'n Engelse
leerkrag te organiseer. Hoeveel enkeltalige Engelse, Zoeloe, Xhosa en Sotho
skole is daar nie wat nie aan sulke blatante politieke speletjies onderwerp
word nie.
Ek het familie deur Desember gehad wat uit Australië kom kuier het en hulle
reken die spul Aussies is so wetsgehoorsaam dat hulle sulke vaal lappe is.
Niemand waag dit om te vinnig te ry nie. Arme goed....my speedo begin op
160!
"Jonas" skryf in boodskap news:cud266$lqh$1@ctb-nnrp2.saix.net...
> Steve Hofmeyer raak op 'n onlangse beeldsending van "Kanasie" kwyt dat die
> Kanadese so kleurloos en korrek is dat hy nie kan voorsien dat Kanada ooit
> 'n "ordentlike reeksmoordenaar" sal oplewer nie. Ongeag wat jy van ou
> Steve
> dink - dis voorwaar 'n helder siening.
>
>
>
> Darem maar lekker daar onder die ou Skaduboom ...
>
Herman Charles Bosman, saam met JM Coetzee seker die beste skrywer wat
ooit uit SA gekom het, sou die afgelope naweek 100 jaar oud gewees
het. Om dit te vier, hier is een van sy minder bekende stories. Minder
bekend, maar so 'n briljante stuk vertelkins....
-------------------------------------------------
The Recogning Blues
I was ambling down Eloff Street, barefooted and in my shirt-sleeyes,
and with the recognising blues.
I had been smoking dagga, good dagga, the real rooibaard, with heads
about a foot long, and not just the stuff that most dealers supply you
with, and that is not much better than grass. When you smoke good
dagga you get blue in quite a number of ways. The most common way is
the frightened blues, when you imagine that your heart is palpitating,
and that you can't breathe, and that you are going to die. Another
form that the effect of dagga takes is that you get the suspicious
blues, and then you imagine that all the people around you, your best
friends and your parents included, are conspiring against you, so that
when your mother asks you, 'How are you?' every word she says sounds
very sinister, as though she knows that you have been smoking dagga,
and that you are blue, and you feel that she is like a witch. The most
innocent remark any person makes when you have got the suspicious
blues seems to be impregnated with a whole world of underhand meaning
and dreadful insinuation.
And perhaps you are right to feel this way about it. Is not the most
harmless conversation between several human beings charged with the
most diabolical kind of subterranean cunning, each person fortifying
himself behind barbed-wire defences? Look at that painting of
Daumier's, called Conversation Piece, and you will see that the two
men and the woman concerned in this little friendly chat are all three
of them taking part in a cloven-hoofed rite. You can see each one has
got the suspicious blues.
There is also the once-over blues and a considerable variety of other
kinds of blues. But the recognising blues doesn't come very often, and
then it is only after you have been smoking the best kind of rooibaard
boom, with ears that long.
When you have got the recognising blues you think you know everybody
you meet. And you go up and shake hands with every person that you
come across, because you think you recognise him, and you are very
glad to have run into him: in this respect the recognising blues is
just the opposite of the suspicious blues.
A friend of mine, Charlie, who has smoked dagga for thirty years, says
that he once had the recognising blues very bad when he was strolling
through the centre of the town. And after he had shaken hands with
lots of people who didn't know him at all, and whom he didn't know
either, but whom he thought he knew, because he had the recognising
blues
then a very singular thing happened to my friend, Rooker Charlie. For
he looked in the display window of a men's outfitters, and he saw two
dummies standing there, in the window, two dummies dressed in a smart
line of gents' suitings, and with the recognising blues .strong on
him, Charlie thought that he knew those two dummies, and he thought
that the one dummy was Max Chaitz, who kept a restaurant in Cape Town,
and that the other dummy was a well-known snooker-player called Pat
O'Callaghan.
And my friend Rooker Charlie couldn't understand how Max Chaitz and
Pat O'Callaghan should come to be standing there holding animated
converse in that shop-window. He didn't know, until that moment, that
Max Chaitz and Pat O'Callaghan were even acquainted. But the sight of
these two men standing there talking like that shook my friend Rooker
Charlie up pretty badly. So he went home to bed. But early next
morning he dashed round again to that men's outfitters, and then he
saw that those two figures weren't Max Chaitz and Pat O'Callaghan at
all, but two dummies stuck in the window. And he saw then that they
didn't look even a bit like the two men he thought they were -
especially the dummy that he thought was Max Chaitz. Because Max
Chaitz is very short and fat, with a red, cross-looking sort of a face
that you can't mistake in a million. Whereas the dummy was tall and
slender and good-looking.
That was the worst experience that my friend Rooker Charlie ever had
of the recognising blues.
And when I was taking a stroll down Eloff Street, that evening, and I
was barefooted and in my shifl-sleeves, then I also had a bad attack
of the recognising blues- But it was the recognising blues in a
slightly different form. I would first make up a name in my brain, a
name that sounded good to me, and that I thought had the right sort of
a rhythm to it. And then the first person I would see, I would think
that he was the man whose name I had just thought out. And I would go
up and address him by this name, and shake hands with him, and tell
him how glad I was to see him.
And a name I thought up that sounded very fine to me, and impressive,
with just the right kind of ring to it, was the name Sir Lionel
Ostrich de Frontignac. It was a very magnificent name.
And so I went up, barefooted and in my shin-sleeves, to the first man
I saw in the street, after I had coined this name, and I took him by
the hand, and I said, 'Well met, Sir Lionel. It is many years since
last we met, Sir Lionel Ostrich de Frontignac.'
And the remarkable coincidence was that the man whom I addressed in
this way actually was Sir Lionel Ostrich de Frontignac. But on account
of his taking me for a bum -through my being barefooted and in my
shirt-sleeves - he wouldn't acknowledge that he really was Sir Lionel
and that I had recognised him dead to rights.
'You are mistaken,' Sir Lionel Ostrich de Frontignac said, moving away
from me, 'You have got the recognising blues.'
Die minister kla oor daar te min blankes by die nuwe inname van rekrute by
die SAW is, maar net verlede week reken hy hy kan nie wag om van blanke
kolonels ontslae te raak nie en dat dit net die begroting is wat hom beperk
om te doen wat hy graag wil. Dink hy rêrig enige blanke persoon wat hoop
om te vorder in sy beroep in 'n weermag, sal eers nog oorweeg om by die SAW
aan te sluit? Ek lees dat amper meer blanke outjies gaan sluit by die
Britse weermag aan en mens kan hulle nie verkwalik nie. Dié minister kort
so 'n hele klompie IK-punte.....
Op sêwie nou net, vertel iemand dat 'n leeu 'n nael in die klos van sy stert
het, en as hy moet begin hardloop vir kos, dan raps hy homself op die boud
ter aanmoediging:))))
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
