Daar is blykbaar 'n reuse brand wat tans woed in Sir Lowry's Pas .
Die wind waai - so dit gaan nie 'n maklike storie wees om dit te blus nie.
--
Annette
"Morning. Ek leef darem nog dankie.
Ja, gisteraand lê ek rustig en lees, bedlampie brand baie domesticated en
sag met die komplimente van Wetherley's, minding my own business toe ek so
geskarrel in die kamer hoor. Dog eers dis die f*kken mot wat wil selfmoord
pleeg teen die bulbpie en skerm. Kyk. Nee, mot sit ook rustig teen die
olyfgroen muur. Net weer terug by die boek toe wéér! Skarrel. Skarrel.
(Kriewel in die nek af). Probeer lees. Skarrel. (My oë vernou). Probeer
konsentreer. Lig brand. Skarrel. Kyk kyk kyk. En skielik! f*k ek skrik alles
regop en weg en pap en styf wat kan!
Haarskeerder, alias romanspinnekop teen 100km/h oor die vloer en teen die
bedkassie. My f*k. Ek kak my beste linne in 'n ander
kleurskakering in. Daar gaan die boek, bedlamp, bakkie met afgeëete
druiwetrossie, koeldrankglas, flits, bottel water, name it. tot die
selfoon. En die Doom is in die kombuis! In 'n ommesientjie flits ek soontoe
en terug in die Adamspakkie, nie nou tyd vir mooimaak en aantrek
nie...terug. Daar sit ta nog. Ek spuit. Die harige duiwelsvloek verdwyn
agter die bedkassie in. Met die wegtrek van die
muur af om nou te kyk jy sien, skielik hol daai f*kken aardsgedrog teen die
muur uit, reg voor my oë. Ek verlaat myself, my water breek, my knieë swik,
my longe vul, lippe parteer van mekaar, 'n kreet verlaat my binneste,
ontsnap oor my trillende labias. GIL! Maria Callas het in haar beste Lucia
Mad Scene nog nie so performeer nie. Bure se kinders ruk regop in hul
beddens. Ma's en pa's maak groot-oë vir mekaar. Honde blaf onrustig... Met
dié spuit ek weer verwoed.
Arachnida se kind plof grond toe - of eerder - spring. Ek sê dankbaar 'n
gebed boontoe vir die uitvinder van Doom Super (vir alle crawling insects -
alhoewel die ding nie crawl of 'n insek is nie - vir my is dit meerdoelig!)
Of dit nou die gif self was of die gesig van 'n
top-primadonna op haar beste met angswekkend gesperde kakebene, vasgevang op
'n C# drie oktawe bo middel C sal ek nou nie kan sê nie. Op daai stadium het
my brein nie meer gewerk nie. Afgeskakel.
Voorbereid op my laaste oomblikke op hierdie planeet..in 'n flitsoomblik
besef ek ek het nie eers 'n testament nie. Maar dit is nou maar tot
daarnatoe. Meer belangrik, ek het nog nie eers my boek klaargelees nie!
Ewentewille. Intussen het die spider laat spaander na die en suite toe. Nog
is het einde niet. Voor die wasbak op die vloer vind ons mekaar. Sy 8
onverskrokke oë pen in my 4 vas (dra mos bril onthou! - dankie tog vir die
sielkundige voordeel anders was dit 8 teen 2!) Hy: gewapen met miljoene
hare, magtige mandibels, 'n vet vieslike agterlyf, ek weet nie eers hoeveel
bene nie, en die feit dat hy 'n spinnekop is!! Ek: gewapen met slegs 'n Doom
blikkie (gevaarlik laag al in inhoud) in my bewende, dog ferm hand. Niks
anders nie. Nie eers 'n lende-kleed om my lieste om my van moontlike
vernedering te beskerm sou ek nou die tydige met die ewige verwissel nie, en
die polisie op my sou afkom twee weke later nie. (Ek sien al die
koerantberig: The bloated, naked body of a confined recluse was discovered
late last night in a Windhoek southern suburb). Op een gebied is ons twee
egter gelyk: spoed. Voordeel (vir spinnekop): ek is buite myself van angs
vir spinnekoppe. Ek kon netsowel Cornelis Arachnophobia van der Merwe gewees
het. Waar spinnekoppe en ek saamkom kan ek teen die spoed van witlig beweeg.
Terug by my stand off. Op daai stadium besef ek dit is nou of nooit. Met
Lords of the Rings se horribale scene van 'n fenomenale spinnekop en
gemummifiseerde bodies vars
in die wankelende Alzheimer-geheue (ek het mos 'n spasma geskiet in my been
in die fliek met die scene soos ek op my stoel geklim het) besluit ek net
f*k cfc's, f*k krimpende reënwoude, f*k die osoonlaag en al die pikkewyne
wat gaan sunburn, f*k kaapstede en sydneys wat gaan versuip onder stygende
oseane. My lewe is op die spel.
Ek sak soos 'n fighter jet op die vyand af, releasing my weapons of mass
destruction. Spinnekop lig sy pote en kake in die lug, aanvallend, kap woes
na my, sy sigbare enemy wat sopas 'n enema gehad het. Sy retireer, verstik,
veg teen die onsigbare Irakese indringer in haar borste. 'n Quick roundabout
in die badkamer (ek het weer gevlug terug na die veiligheid van my
koningin-bed) en die vieslike satansbraaksel syg stikkend en roggelend
neffens die porseleinvoetstuk neer. Ek verlekker my in haar uitmergelende
rukkings soos die gif haar tydelike bestaan met die ewige verwissel. Op die
bed dans 'n jubelende en oorwinnende, dog erg getraumatiseerde Jeanne d'Arc
boerinnetjie (met apologie aan Anette). Die seemingly onmoontlike is
reggekry. Met geweldige inspanning kry ek myself sover om die lyk op 'n
moerse lang papier op te scoop en sonder veel seremonie in die toilet te
dump.
Plunck! Vir oulaas en ook om haar verder te verneder pis ek sommer ook op
haar. As sy NOU nog lewe...! Met 'n welkome swoesj van die toilet verdwyn
die hoerkind uit die oog oppad na die Gammams reclamation water works van
die munisipaliteit om later weer gedrink te word. Dalk sal sy tog weer so
kan wraak neem?
Vir die oomblik, egter, het moi die saak gewen. Ek sê stilletjies 'n gebed
op vir water borne toilets en dat ek uitgespaar is. Stadig begin ek die
kamer tot sy oorspronklike vorm en toestand herstel, voor ek uitasem, dog
effe ontsteld nog, terugklim in die bed. Die Doom blik, bliksoldaat, my
beste vriend, sleutel tot my verdere toekoms, 'n armlengte ver. Ek kyk vir
Mr Doom en hy vir my. Ons smile vir mekaar. Saam het ons al baie battles
geveg, en gewen. Pofadder (ok ek het 'n graaf gebruik), wriemelende
honderdpote in rooi en swart kringe in my stort, eindelose spinnekoppe,
kakkerlakke, krieke, name it. EN nou vanaand, die Duiwel self... Ek groet,
oopmond, hortend, hygend, getraumatiseer, amper asof ek iets van my
innocence, my maagdelikheid (!) verloor het...
Sela Attila the Hun
Die toerismedepartemente adverteer altyd ons land as die land van wilde
diere, lang wit strande, die see, die berge, en vriendelike laggende mense.
Wat daar nooit van gepraat word nie is ons unieke blommeprag.
Op 90 000 vierkant kilometer, het ons die rykste van die wêreld se ses flora
koninkryke, en teen 1/1000ste van die noordelike halfrond se Boreal
Koninkryk, ook die kleinste.
Dit is die enigste blomme koninkryk wat in slegs een land geleë is, die
tuiste is van 9600 plantspesies waarvan 70% nêrens anders ter wêreld gevind
word nie.
Morning. Ek leef darem nog dankie.
Ja, gisteraand lê ek rustig en lees, bedlampie brand baie domesticated en
sag met die komplimente van Wetherley's, minding my own business toe ek so
geskarrel in die kamer hoor. Dog eers dis die f*kken mot wat wil selfmoord
pleeg teen die bulbpie en skerm. Kyk. Nee, mot sit ook rustig teen die
olyfgroen muur. Net weer terug by die boek toe wéér! Skarrel. Skarrel.
(Kriewel in die nek af). Probeer lees. Skarrel. (My oë vernou). Probeer
konsentreer. Lig brand. Skarrel. Kyk kyk kyk. En skielik! f*k ek skrik alles
regop en weg en pap en styf wat kan!
Haarskeerder, alias romanspinnekop teen 100km/h oor die vloer en teen die
bedkassie. My f*k. Ek kak my beste linne in 'n ander
kleurskakering in. Daar gaan die boek, bedlamp, bakkie met afgeëete
druiwetrossie, koeldrankglas, flits, bottel water, name it. tot die
selfoon. En die Doom is in die kombuis! In 'n ommesientjie flits ek soontoe
en terug in die Adamspakkie, nie nou tyd vir mooimaak en aantrek
nie...terug. Daar sit ta nog. Ek spuit. Die harige duiwelsvloek verdwyn
agter die bedkassie in. Met die wegtrek van die
muur af om nou te kyk jy sien, skielik hol daai f*kken aardsgedrog teen die
muur uit, reg voor my oë. Ek verlaat myself, my water breek, my knieë swik,
my longe vul, lippe parteer van mekaar, 'n kreet verlaat my binneste,
ontsnap oor my trillende labias. GIL! Maria Callas het in haar beste Lucia
Mad Scene nog nie so performeer nie. Bure se kinders ruk regop in hul
beddens. Ma's en pa's maak groot-oë vir mekaar. Honde blaf onrustig... Met
dié spuit ek weer verwoed.
Arachnida se kind plof grond toe - of eerder - spring. Ek sê dankbaar 'n
gebed boontoe vir die uitvinder van Doom Super (vir alle crawling insects -
alhoewel die ding nie crawl of 'n insek is nie - vir my is dit meerdoelig!)
Of dit nou die gif self was of die gesig van 'n
top-primadonna op haar beste met angswekkend gesperde kakebene, vasgevang op
'n C# drie oktawe bo middel C sal ek nou nie kan sê nie. Op daai stadium het
my brein nie meer gewerk nie. Afgeskakel.
Voorbereid op my laaste oomblikke op hierdie planeet..in 'n flitsoomblik
besef ek ek het nie eers 'n testament nie. Maar dit is nou maar tot
daarnatoe. Meer belangrik, ek het nog nie eers my boek klaargelees nie!
Ewentewille. Intussen het die spider laat spaander na die en suite toe. Nog
is het einde niet. Voor die wasbak op die vloer vind ons mekaar. Sy 8
onverskrokke oë pen in my 4 vas (dra mos bril onthou! - dankie tog vir die
sielkundige voordeel anders was dit 8 teen 2!) Hy: gewapen met miljoene
hare, magtige mandibels, 'n vet vieslike agterlyf, ek weet nie eers hoeveel
bene nie, en die feit dat hy 'n spinnekop is!! Ek: gewapen met slegs 'n Doom
blikkie (gevaarlik laag al in inhoud) in my bewende, dog ferm hand. Niks
anders nie. Nie eers 'n lende-kleed om my lieste om my van moontlike
vernedering te beskerm sou ek nou die tydige met die ewige verwissel nie, en
die polisie op my sou afkom twee weke later nie. (Ek sien al die
koerantberig: The bloated, naked body of a confined recluse was discovered
late last night in a Windhoek southern suburb). Op een gebied is ons twee
egter gelyk: spoed. Voordeel (vir spinnekop): ek is buite myself van angs
vir spinnekoppe. Ek kon netsowel Cornelis Arachnophobia van der Merwe gewees
het. Waar spinnekoppe en ek saamkom kan ek teen die spoed van witlig beweeg.
Terug by my stand off. Op daai stadium besef ek dit is nou of nooit. Met
Lords of the Rings se
horribale scene van 'n fenomenale spinnekop en gemummifiseerde bodies vars
in die wankelende Alzheimer-geheue (ek het mos 'n spasma geskiet in my been
in die fliek met die scene soos ek op my stoel geklim het) besluit ek net
f*k cfc's, f*k krimpende reënwoude, f*k die osoonlaag en al die pikkewyne
wat gaan sunburn, f*k kaapstede en sydneys wat gaan versuip onder stygende
oseane. My lewe is op die spel.
Ek sak soos 'n fighter jet op die vyand af, releasing my weapons of mass
destruction. Spinnekop lig sy pote en kake in die lug, aanvallend, kap woes
na my, sy sigbare enemy wat sopas 'n enema gehad het. Sy retireer, verstik,
veg teen die onsigbare Irakese indringer in haar borste. 'n Quick roundabout
in die badkamer (ek het weer gevlug terug na die veiligheid van my
koningin-bed) en die vieslike satansbraaksel syg stikkend en roggelend
neffens die porseleinvoetstuk neer. Ek verlekker my in haar uitmergelende
rukkings soos die gif haar tydelike bestaan met die ewige verwissel. Op die
bed dans 'n jubelende en oorwinnende, dog erg getraumatiseerde Jeanne d'Arc
boerinnetjie (met apologie aan Anette). Die seemingly onmoontlike is
reggekry. Met geweldige inspanning kry ek myself sover om die lyk op 'n
moerse lang papier op te scoop en sonder veel seremonie in die toilet te
dump.
Plunck! Vir oulaas en ook om haar verder te verneder pis ek sommer ook op
haar. As sy NOU nog lewe...! Met 'n welkome swoesj van die toilet verdwyn
die hoerkind uit die oog oppad na die Gammams reclamation water works van
die munisipaliteit om later weer gedrink te word. Dalk sal sy tog weer so
kan wraak neem?
Vir die oomblik, egter, het moi die saak gewen. Ek sê stilletjies 'n gebed
op vir water borne toilets en dat ek uitgespaar is. Stadig begin ek die
kamer tot sy oorspronklike vorm en toestand herstel, voor ek uitasem, dog
effe ontsteld nog, terugklim in die bed. Die Doom blik, bliksoldaat, my
beste vriend, sleutel tot my verdere toekoms, 'n armlengte ver. Ek kyk vir
Mr Doom en hy vir my. Ons smile vir mekaar. Saam het ons al baie battles
geveg, en gewen. Pofadder (ok ek het 'n graaf gebruik), wriemelende
honderdpote in rooi en swart kringe in my stort, eindelose spinnekoppe,
kakkerlakke, krieke, name it. EN nou vanaand, die Duiwel self... Ek groet,
oopmond, hortend, hygend, getraumatiseer, amper asof ek iets van my
innocence, my maagdelikheid (!) verloor het...
Sela Attila the Hun
In voorverlede week se Huisgenoot, wat ek by iemand geleen het, is daar toe
'n onderhoud met Danie Moffies Gaan Nie Hemel Toe Nie.
Die joernalis se broer is verlede week dood aan vigs, en sy wou by hom weet
wat van haar broer.
Die artikel was nogal vermaaklik, en volgens dit kan mens aflei is Danie se
varkies nie almal op hok nie.
Dit is hoekom hy nou politiek toe is.
Ek het dit êrens op 'n CD
maar kan dit nie vind nie.
Die 'Tokens' se weergawe.
Ek het ander weergawes
op my CD's gekry, maar
weet nie wat ek met die
Tokens s'n gedoen het nie.
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
