Mbeki se rassekaart 'n pitseer wat skaaf
Jan 11 2007 05:46:44:413PM - (SA)
DIE ANC het vandeesweek sy 95ste verjaardag gevier. Môre gaan pres.
Thabo Mbeki in sy tradisionele Januarie-boodskap die kans kry om
leiding te gee aan 'n wagtende nasie op wie groot uitdaginge wag in
2007.
Dit sal Mbeki loon om breër te kyk as sy verwagte pogings om die
groter wordende eenheidsbarste in net die regerende alliansie te
probeer herstel.
Nasiebou het onder Mbeki se leierskap agteruitgegaan. Die ideaal van
'n inklusiewe reënboognasie staan verweer en verwaarloos terwyl die
laaste fase van Mbeki se termyn aanbreek. In die plek van die vorige
apartheidsregime, het Mbeki se ongesonde beheptheid met velkleur 'n
nuwe geestelike apartheid geskep wat alles in die land versuur. 'n
Bose nuwe rasse-pitseer is geskep.
Dit behoort vir die ANC wat in sy struggle-jare groot klem op
nie-rassigheid geplaas het en wat dit ná 1994 onder pres. Nelson
Mandela in stand gehou het, tot kommer en nadenke te stem.
Met die voorbeeld van die rassekaart wat Mbeki links en regs speel, het
dit 'n gerieflike verskoning vir talle geword om kritiek teen die
foute van die ANC en regering te probeer afmaak en verdoesel.
Speel die rassekaart, het in die Mbeki-era die nuwe "towerstaf"
geword om lastige vrae en kritiek oor foute te probeer ontduik.
Dit stook verder die vlamme van 'n oorbeklemtoning van ras wat tot
onder meer ongesonde toepassing van regstellende aksie lei. Mense word
op grond van velkleur uitgedryf, afgeskryf, maak nie saak of
dienslewering en kundigheid skade ly nie.
In 'n hoofartikel hieronder word gewys op die skade byvoorbeeld in
die onderwys, waar 'n bekwame onderwysman op grond van kleur nie
geakkommodeer word nie. Dit terwyl die onderwys, soos ander instansies,
mank gaan aan kundigheid. Miljoene Suid-Afrikaners, die nuwe
Suid-Afrika, ly hieronder. Tog hou talle in die ANC en regering met
Mbeki aan die spits, vol met die speel van die rassekaart en die skep
van nuwe apartheid.
Die SAKP se jeugliga, die Jong Kommuniste-liga (JKL), het onlangs na
Mbeki verwys as 'n "diktator" wat "verskonings soek" vir die
probleme in sy party en wie se "taktiek" aan die apartheidstyd
herinner.
Volksblad sou kon byvoeg: Taktiek uit die apartheidstyd, skep
noodwendig naderhand nuwe apartheid en dieselfde soort
velkleur-vergrype as dié van die vorige regime. Dit hoort nie in die
nuwe nie-rassige Suid-Afrika nie. Dis 'n onding.
Bostaande is egter nie die enigste harde oordeel uit die binnekring van
die ANC-regeringsalliansie self nie. Cosatu het Mbeki bygekom weens die
rassekaart wat hy speel.
Dit kom nadat onder andere Cosatu en die SAKP hul misnoeë uitgespreek
het oor kabinetslede en ander ANC-hoës se aandeelhouding in die
peperduur Gautrein-pojek.
Nadat Mbeki die kritiek probeer afmaak het deur te sê "die
rassistiese beskouing van swartes as geneig tot korrupsie,
omkoopbaarheid en wanbestuur" is die rede agter die kritiek, het
Cosatu gesê hulle is "veral ontstig" oor Mbeki "se gebruik van
die rassekaart".
"Boonop laat die president se styl veel te wense oor. Hy probeer
altyd om diegene met wie hy nie saamstem nie, se ware besorgdheid wan
voor te stel ten einde hulle te verkleineer en hul integriteit aan te
val," het Costatu gesê.
Dis die kern van die saak. Hier lê die pit van 'n bose pitseer wat
Mbeki self in die nuwe Suid-Afrika geskep het.
As iemand kritiseer, maak hom verdag, val sy bona fides aan. Die
rassekaart kom hierin uiters handig te pas.
Dié laakbare taktiek is vandeesweek weer in Volksblad duidelik
geïllustreer.
'n Gerespekteerde, verligte joernalis en patriotiese Suid-Afrikaner,
Ferdi Greyling, het geskryf wat hy en sy gesin onder misdadigers moes
verduur.
Hoe hy sy vertroue in misdaadbekamping verloor het weens sovele ander
Suid-Afrikaners wat in dieselfde bootjie sit en ook nie gehelp word
nie.
Hangwani Mulaudzi, as woordvoerder van die departement van veiligheid
en sekuriteit, se reaksie hierop was 'n teksboek-voorbeeld van wat
Cosatu oor Mbeki uitgewys het.
Ek't gejok - plaasvrou
LUCILLE BOTHA 11/01/2007 09:43:47 PM - (SA)
RAWSONVILLE. - Die jong vrou wat valslik beweer het dat vier boere
haar verkrag het, het gister met trane in haar oë vertel hoe dankbaar
sy is dat "die leuens eenkant toe geskuif kon word".
Me. Anneline Davids (22) het gesê sy is deur 'n vriend, Anthony
Ntonzeni (15), se familie "gedruk en gedruk om te begin lieg".
Hulle het beweer Anthony is wreed deur die boere aangerand en sy is
verkrag. Die direkteur van openbare vervolging het egter besluit daar
is nie voldoende getuienis om met die saak voort te gaan nie.
Drukgroepe het ná dié bewerings oorlog teen die boere verklaar, en
dit het tot optogte gelei.
"Ek weet self nie waarin ek my ingedruk het nie," het Davids met
haar kop onderstebo gesê.
"Wat my die meeste bekommer, is wat die leuens aan ander mense gedoen
het. Hulle het daaronder gely. Die boere kon só baie verloor het: hul
plase, vroue, huise."
Davids het gesê mnr. John Matimba en mev. Rebeca Ntonzeni, Anthony se
grootouers, het haar gedreig om met hulle saam te stem.
"Die mense van Women on Farms het hier aangekom en hulle (Matimba en
Ntonzeni) het vir hulle die storie vertel. Ek moes net saamstem."
Volgens haar het sy nog nooit probleme met die boere gehad nie en weet
sy ook nie van die sogenaamde vergrype teen plaaswerkers in die
omgewing nie.
"Ek wil nou net dinge regmaak wat verkeerd is, maar ek weet nie of ek
die moed het om te kan praat nie. Dit sal swaar wees om hulle in die
oë te kyk.
"Ek wil baie graag om verskoning vra. En ek hoop hulle sal dit
aanvaar, want anders sal ek die res van my lewe daarmee moet
saamleef," het Davids gesê.
Volgens haar is daar eerder 'n probleem tussen die bruin en swart
mense (Ntonzeni se grootouers) in die omgewing.
"Hier is 'n helse ding aan die gang. Hulle kom nie reg met dié
plaas se mense nie."
Volgens gerugte bedryf Matimba en Ntonzeni 'n sjebien en het daarom
'n houvas op baie van die plaaswerkers. Die egpaar het ook verblyfreg
op die plaas Groenvlei.
"Dit is wrede mense. Hulle het nie 'n hart vir ander nie. As hulle
jou kan omry, dan sal hulle.
"Dit het in die gesprekke opgekom dat hulle twee van die boere se
plase en geld wou gehad het. Hulle het gesê die boere sal met hul kaal
voete hier uitstap, want hulle sal nie eens 'n ryding oor hê om hier
weg te ry nie," het Davids gesê.
Oor die moontlikheid dat sy vir regsverydeling en meineed aangekla kan
word, sê Davids: "Ek kan nie sê hoe ek daaroor voel nie. Solank die
waarheid nou uit is, kan alles maar kom soos dit wil. Ek het so ver
almal om die bos gelei, maar nou kan ek nie verder nie. Ek het myself
in die gemors gebring, nou moet ek myself daaruit kry."
Sy het intussen ook tot bekering gekom.
"Ek moet nou net op God vertrou. Hy is ál Een wat kan vergewe, want
die mense op aarde vergewe nie."
Een van die boere wat van die verkragting beskuldig is, het gesê hy
hoop nie dié mense kom weg met die leuens nie. Hy het 'n beroep
gedoen dat hulle vervolg word.
"Beskuldig my van enigiets anders, maar nie van verkragting nie.
Gloudina - Hier is vir jou as eks onderwyser 'n interesante link om na te
gaan kyk. Wonderlik wat die ANC vir die kinders beteken is dit nie. Het
hulle die swartetjies op jou dae ook so deur gehelp ?
Hierdie boodskap is in Engels.
Hoekom?
Die malle Hollander dink dat hy nie Afrikaans foutloos kan skyf
nie........
It's weird but passionate and in South Africa.
Ever time travelled with Albert Einstein?
Ever seen such an extraordinary wisdom in a Philosopher Garden?
Heard such a number of fantastic stories in a few hours?
Got lost in a huge maze?
Seen such a variety of succulent plants under the open sky?
Had such a personal welcome by hosts?
Well try to find your way to this very special place:
Everything you always wanted to know about sex ..... between plants but
never dared to ask.
It's family entertainment with an educational difference!!!
Ek het jou pos gelees oor die interpretasie van die Skrif in die lig van die
wtenskap. Hoewel ek nie met alles saamstem wat jy gesê het nie - Sal mens
ooit oor alles saamstem? - is dit bie duidelik dat ek en jy baie eenders
dink.
Ek het gister en vanoggend gesoek, maar kan ongelukkig nie jou pos "opspoor"
nie. Gee jy om om dit weer onder hierdie string te plaas, dan sal ek
probeer om meer volledig te reageer.
Koos Kombuis in gesprek met die nuwe musiekheld van jong Suid-Afrika
'n Paar weke gelede hoor en sien ek die eerste keer Bok van Blerk se
liedjie "De la Rey" op die MK89-kanaal.
My eerste ervaring van die liedjie is uiters teenstrydig. Eerstens
besef ek dat dit een van die beste liedjies is wat ek nog ooit in
Afrikaans gehoor het. Tweedens besef ek dat ek myself nie polities met
die liedjie kan vereenselwig nie. Dit lyk, met eerste oogopslag, asof
die lirieke en ook die beeldmateriaal 'n oproep tot oorlog is. 'n
Musikale soort laertrek. Die Afrikaners teen die res.
My gemengde gevoelens oor Bok van Blerk skep 'n haas onuithoudbare
spanning binne-in my, want aan die een kant is ek in staat daartoe om
'n goeie song te herken as ek dit hoor, maar aan die ander kant is ek
die ou wat redelik onlangs uit Afrikanerdom bedank het in 'n omstrede
rubriek in Rapport gedateer 15 Januarie 2006:
Ek wil net so ontsettend graag ontslae raak van al die onnodige
sielkundige bagasie van "Afrikaner"-wees. Die bagasie wat aan my
opgedwing is deur mense wat nou al oor die veertig jaar vir my probeer
voorskryf wie en wat 'n "Afrikaner" is. Waarin 'n "Afrikaner"
veronderstel is om te glo. Vir wie hy moet stem, watse kak klere hy
behoort aan te trek en hoe hy sy openbare vakansiedae moet deurbring
...
Ek vra my gedurig die volgende vraag af: Waarom, as my bedanking uit
Afrikanerdom vir my so 'n heerlik bevrydende stap was, voel ek so
onverklaarbaar diep geraak deur die "De la Rey"-liedjie? Dit is
embarrassing! Met my verstand weet ek dat ek nooit sal kan terugkeer na
'n definisie van myself as lid van so 'n eng etniese beskouing nie.
Maar wanneer ek die liedjie "De la Rey" hoor, sing my hart 'n
ander storie ... "De la Rey, De la Rey, sal jy die boere kom lei De la
Rey. De la Rey, Generaal, Generaal, soos een man sal ons om jou val,
generaal De la Rey ..."
Ja, wanneer ek die liedjie "De la Rey" hoor, wil ek teruggaan
Sondagskool toe, wil ek weer die Kinderbybel lees, wil ek sommer vandag
weer by die army aansluit en die kakies en al die ander k-goeters
sommer in hulle moere gaan skiet.
Hoekom? Watter meestersimbool is hier aan die werk? Wat gaan aan met
hierdie liedjie, en hoekom doen hy sulke vreeslike soetsappige, simpel
dinge met ons onderbewussyn? Dis tog immers die jaar 2006. Die lewe is
nie meer so eenvoudig nie. Ek is, soos al my regdenkende vriende, 'n
humanis. Die wenslikheid van die humanistiese idees, soos byvoorbeeld
die skeiding tussen kerk en staat, is "self-evident truths" (vir
die meeste mense, altans, indien nie vir George W Bush en Osama bin
Laden nie). En selfs as die ANC my die bliksem in maak - soos wat
hulle die meeste van die tyd doen - het dit, tot nou toe, nie eens
een keer by my opgekom om die wapens teen hulle op te neem nie. Veral
nie as Boer nie. My oorlog is met woorde. Die hopelik
intelligent-beskaafde woorde van 'n stadsmens, 'n Suid-Afrikaner in
die breedste sin van die woord. Ek is lankal nie meer 'n "Boer"
nie. Ek blog al 'n jaar lank op Mweb, demmit.
In die dae en weke na hierdie raaiselagtige innerlike konflik probeer
ek vergeet van die angs wat Bok van Blerk in my wakker gemaak het. Maar
dis nogal moeilik, want - soos ek verwag het - word sy liedjie
skielik oornag bekend. Daar is 'n debat daaroor in die koerante. Ek
kom agter, in my omswerwinge deur die platteland, hoe huge hierdie song
skielik is. Van Malmesbury tot in Mpumalanga hou Afrikaanse gesinne
"Bok van Blerk-paarties"; aande waartydens daar gebraai word, bier
gedrink word, en die liedjie "De la Rey" op repeat gespeel word,
oor en oor, uur na uur na besope uur.
Bok van Blerk is skielik nie meer net 'n nuwe musikant nie. Hy is
'n fenomeen. Hy staan vir 'n "Idee".
Hy moet gekeer word, besef ek.
En ek sê toe ook so, in een van my Rapport-rubrieke.
Tot my opperste verbasing kry ek kort daarna 'n e-pos van Bok self.
Hy wil met my praat. Hy wil raad hê ... "oor die land, oor musiek,
oor alles".
Aanvanklik vermoed ek 'n triek van Jeremy Mansfield. Hulle gaan my
ontvoer in 'n Casspir en Waterberg toe ry. Dan gaan hulle my teer en
veer. Of hulle gaan my aflaai in die middel van Soweto en sê: "Kom
ons kyk hoe liberal is jy nou!"
Teen my eie beterwete stem ek in tot 'n gesprek. Op 'n neutrale
plek. Ek kies die restaurant langs die Centurion-teater, want die
volgende aand moet ek daar gaan speel. Ek is bereid om Bok te stiek vir
'n ete as hy nie sy voorlaaier se punt in my rigting mik of my piets
met sy kruisbande nie.
Ek verwag die ergste, want intussen het ek nóg gerugte oor Bok gehoor.
Blykbaar autograph hy sy CD's vir girls "aan 'n trotse
Boerenooi" en blykbaar het hy regte boere in plaas van akteurs
gebruik tydens die maak van sy musiekvideo. (Daar was waarskynlik nie
'n moffie binne honderd kilometer nie.) Vir party van die kakies moes
hulle vroue gebruik en opmaak om soos mans te lyk, hoor ek, want die
boere het geweier om kakies te speel. (Heimlik wonder ek wie al die
slote gegrawe het: Jafta?)
Ek verwag 'n vloekende, aggressiewe persoon met 'n drankprobleem.
(Dus iemand min of meer soos ek, behalwe dat hy kakie sal dra.)
Maar wanneer Bok die volgende dag opdaag, tien minute laat, terwyl ek
al halfpad is met my Salad Nicoise en my eerste Beyerskloof, is ek
verbaas.
Die jong man wat voor my sit, het weerlose oë. Hy is iemand wat al
teleurgestel is deur die lewe. Wat al seergekry het. Om die waarheid te
sê, hy herinner my aan 'n goeie vriend wat ek lank gelede geken het,
maar ek kan nie onthou wié nie.
Dan, halfpad deur die gesprek, tref dit my soos 'n bom: Kerkorrel. Hy
herinner my aan Johannes Kerkorrel.
Bok van Blerk ... 'n sensitiewe siel? Is so iets móóntlik?
Ons dans die dans van woorde om mekaar se standpunte; ons soek
gemeenplase en gerieflike hoeke vanwaar ons mekaar kan afskiet. Ons bou
blokhuise in die lug. Of altans: ek bou blokhuise in die lug. Maar die
goed wil nie bly staan nie.
"Ek weet niks van De la Rey nie," bieg ek. "Ek weet net hy was
'n generaal in die een of ander oorlog. Ek is mal oor jou song, maar
ek is bang dit sweep die volk op tot oorlog. En ons kan juis nie nou
'n oorlog bekostig nie. Net soos destyds, is ons hopeloos
outnumbered."
"De la Rey was nie ten gunste van oorlog nie," troef Bok my in sy
sagte stem. "Hy was ten gunste van vrede."
"O?" mompel ek met my mond vol kos. "Ek het dit nie geweet nie.
Ek sal hom moet Google."
Of De la Rey wel 'n vreedsame Boere-generaal was, weet ek nou nog nie
vir seker nie, maar een ding is seker: Bok van Blerk is 'n man van
vrede. Sy glimlagte kom maklik en sonder moeite. Hy gesels oor ditjies
en datjies. "Ek was in 'n ongeluk by die werk," deel hy met my.
"Vandag is die eerste dag dat ek sonder krukke loop."
Na die ete stap hy saam met my teater toe. Ek moet 'n honderd en
twintig bottels Beyerskloof teken met 'n koki-pen voor die konsert
begin - 'n haas onbegonne taak. Bok maak vir my elke boks oop, haal
vir my die bottels uit. Hy is een van die polaitste ouens wat ek in
jare ontmoet het.
Hy gee my ook 'n CD van hom present. Later sou ek agterkom waaroor
die ander songs op die CD gaan. Naas die "De la Rey"-song is daar
slegs twee ander sogenaamde "politieke" songs: "Jy Praat Nog
Steeds My Taal" en "So Waai die Wind". Die res gaan alles oor
girls, drank en rugby. Veral drank. En 'n right-winger kan hy nie
wees nie, want sy rugby-song is geskryf vir 'n bruin ou: Bryan
Habana.
Die musiek is deurgaans goed. Dis bedrieglik eenvoudig. Dit klink met
die eerste deurluister plek-plek soos doef-doef-geraas, maar daar is
interessante elemente in: boeremusiekklanke, hier en daar 'n stukkie
giftige rock met 'n lead-kitaar-klank wat soos 'n luislang om jou
vou. Maar alles is genuanseerd, subtiel. Sonder om 'n moerse geraas
te maak, doen hy presies aan my wat Jan Blohm doen: hy vat my op 'n
trip; hy bekeer my tot 'n nuwe teologie wat ek nooit heeltemal sal
verstaan nie.
En hel, tussen hom en sy medeskrywers (Sean Else en Johan Vorster) kan
hy tóór met lirieke ... ja, daar is selfs shades van Anton Goosen op
sy beste ... "En so waai die wind, my kind, En so waai die wind ons
blind,En so waai die wind, my kind, mos alles weg. Maar dis diep in jou
gebore, Niks is ooit verlore ..."
Tussen my en Bok, besef ek, is daar 'n kloof so groot soos die
Visrivier-canyon. Ons beskryf dieselfde situasies vanuit twee
verskillende hoeke. Maar, anders as wat ek eers gedink het, is ons nie
opponente nie.
Want al het ek uit Afrikanerdom bedank, bestaan Afrikanerdom nog. Ek
kan hulle nie wegwens nie. Hulle is nie almal sogenaamde "poese"
nie. Die werklose blanke outjies wat deesdae staan en bedel met
kartonbordjies en kakie outfits by verkeersligte in Brits se hoofstraat
suffer netso veel soos wat die ongeskoolde Soweto-jeug van 1976
gesuffer het.
En party van hulle is net so kwaad.
En net so moedeloos.
Maar ten spyte van die feit dat ek met Bok oor die weg kom, ten spyte
van die feit dat hy toe, tot my opperste verbasing, 'n doodgewone ou
is, weet ek dat ek nie tevrede sal wees voordat ek nie meer weet oor sy
ikoon nie.
Wie was Generaal Koos de la Rey werklik? Was hy wel 'n man van vrede,
soos Bok beweer, of was hy net een van daardie larger-than-life
oorloghelde wat later in die annale van die FAK en die Calvinistiese
skoolboeke in brons gegiet is en tot ridder geslaan is? Waar pas hy in
in die nuwe geskiedenis van Afrikaanse musiek, en waarom het Else,
Vorster en Van Blerk juis hóm gekies? Omdat hy vaagweg trek op Haile
Selassi? Omdat sy van rym met al daai lekker maklike "y"-woorde
waaruit die liedjie bestaan?
Terug in die Kaap, klaar met my konserte, gaan soek ek hierdie
misterieuse man op die Internet. Soos ek belowe het, Google ek hom.
En 'n nuwe reeks moontlikhede en denkpatrone gaan voor my oop.
Skielik besef ek Sunette Bridges is dalk reg: dis tyd vir introspeksie
(nie omdat ek deesdae leë sale trek nie - allermins - maar omdat
ek stupid genoeg was om te dink alle Afrikaner-ikone uit die ou tyd was
so vervelig, en so hardkoppig, en so eendimensioneel soos Bles en PW).
Feit nommer een: Koos de la Rey was die laaste Boere-generaal wat
oorlog toe gegaan het; hy het tot op die einde probeer werk vir 'n
vreedsame oplossing.
Feit nommer twee: Koos de la Rey het, saam met generaal Piet Joubert,
Paul Kruger se anti-uitlander-beleid teengestaan uit vrees dat dit tot
'n gewapende stryd sou lei.
Feit nommer drie: Koos de la Rey was, ten spyte van sy hoop op 'n
diplomatieke oplossing, nie bang vir oorlog nie. Toe oorlog eindelik
onafwendbaar word, het hy hom hart en siel in die stryd gewerp. Van al
die Boere-generaals het hy die hoogste slaagsyfer gehad en ook die
langste staande gebly.
Feit nommer vier: Koos de la Rey het guerrilla-oorlogvoering ontdek en
hy was die eerste ou wat ontdek het wat die waarde is van loopgrawe. Hy
was 'n taktiese genie.
Feit nommer vyf: Anders as die Engelse, het De la Rey sy
krygsgevangenes met respek en deernis behandel. Toe hy die gewonde
Britse bevelvoerder Methuen in hegtenis neem, het hy hom dadelik
teruggestuur na die Kakie-linies toe in die hoop dat hy daar beter
mediese hulp sou kon kry.
Feit nommer ses: Na afloop van die oorlog het De la Rey hom tot die
politiek gewend, waar hy, in kontras met die meeste van sy ou
oorlogskamerade, Louis Botha se pogings gesteun het om vrede te maak
tussen Boer en Brit.
Feit nommer sewe: Koos de la Rey was 'n teenstander van Hertzog. Hy
was nie 'n Afrikaner-Nasionalis nie. Hy was 'n ware Suid-Afrikaanse
leier, met 'n groter visie as die eng, etniese en rassistiese
ideologieë van ander Afrikaner-leiers.
Feit nommer agt: Ergste van alles, De la Rey het gesterf op 'n eg
Suid-Afrikaanse manier: hy is getref deur 'n dwaalkoeël by 'n
padblokkade. Die victim van 'n drive-by shooting. Soos Brett Kebble.
Feit nommer nege: Dit is 'n feit soos 'n koei, en Bok van Blerk is
reg as hy daarvan sing: ons het vandag, meer as ooit, leiers soos Koos
de la Rey nodig. Of hulle wit of swart is. Of hulle Afrikaans of Engels
of Xhosa of Zoeloe is. Want De la Rey was die perfekte
Afrika-takhaar-ghoeroe. Hy was die ideale sintese tussen PW en FW.
Feit nommer tien: Hy was ons Steve Biko.
En dis van hierdie ou wat Bok van Blerk sing wanneer julle hom hoor
wanneer julle braai-partytjies hou van Malmesbury tot Mpumalanga. Hy
sing nie van Eugène Terre'Blanche nie. Hy sing nie van Marthinus van
Schalkwyk nie. Hy sing nie eers van Adriaan Vlok of Jake White of
Hannes Nel of Trompie nie. Hy sing van 'n man van durf en daad, 'n
man van aksie, 'n man met gewete, 'n ware leier wat, indien hy
vandag gelewe het, nie net ons volk nie, maar die ganse Suid-Afrikaanse
nasiedom sou help vorder het tot by daardie wonderlike land wat die
Nuwe Suid-Afrika nog altyd veronderstel was om te wees.
Dit is waaroor hierdie veelbesproke lied gaan.
En dit, vermoed ek, is waarom daar so 'n diep hartseer agter Bok van
Blerk se oë lê.
Want, jonk soos wat hy is, dra hy, net soos ek, net soos alle denkende
Afrikaanse mense, net soos die ganse Suid-Afrika, baie swaar aan die
pyn en die bagasie van die afgelope veertig jaar.
Persoonlik sou niemand geinteresserd moet wees in andemens se sex gewoontes nie,
of dit nou tussen manne en manne is of vrouwens en vrouwens, of dat wat gebruiklik lyk te wees tussen manne en vrouwens.
Ek interesseer my nooit in andermens se sex gewoontes nie, dis aan hulle self
hoe wat en wanneer dit te beleef en hoe dit uit te voer, wat te doen en so
verder.
m.a.w. bemoei jou self met jou eie sake!
Patrick
Nog 'n vraag aan jou. Die kerke gebruik wyn vir nagmaal. In die Bybel
word gepraat van die gebruik van drank. Nou is dit ook so dat alkohol die
gevaarlikste dwelm bekend aan die mens is wat die grootste skade aan die
mensdom aanrig. Tog gaan die kerke voort om dit te gebruik? Daar is
mense wat vir jou sal sê dat die gematigde gebruik van alkohol is niks mee
verkeerd nie, maar wat van die gematigde gebruik van ander dwelms?
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
