Ek het 'n hele paar weke hierdie ng gevolg voor my eerste bydrae ("doel van
die nuusgroep") en ek het besluit om minstens te probeer om beleefd te bly.
Ek moet se, Gloudina maak dit baie moelik. Ek sal egter steeds probeer, en
daarom sal ek nie se wat ek dink jy is nie. Ek sal wel se wat jy het en
hoe jy optree. Jy het 'n giftige bek aan jou, en jy tree op soos iemand wat
baie meer oplet na die manier wat jy iets se, eerder as die inhoud
daarvan.
UITDAGING. Is daar iemand wat tog in eenvoudige woorde aan Godina kan
verduidelik dat elke boodskap 'n unieke vingerafdruk het, wat duidelik deur
enigiemand op die groep gesien kan word deur regs te kliek op die boodskap
en dan na die "properties" te kyk.
Om dit nog interesanter te maak - miskien kan iemand aan 'n (nie-tegniese)
manier dink wat twee of meer persone kan bewys op 'n nuusgroep dat hulle nie
dieselfde persoon is nie.
Ek kan nie met totale sekerheid se wie ander is of nie is nie, maar Bees is
'n unieke bydraer tot die groep.
Ferdi skryf oor die sosiale voordele van skoolbywoning:
<<On Thu, 05 Nov 1998 17:18:56 GMT, oos...@geocities.com wrote:
<<>Dis dus nie nodig om die kinders na die skool te stuur om die voordele van die
> verskeidenheid te geniet nie - dis in die gemeenskap rondom hulle, om elke dag
> ervaar te word?>>
Nee. Dink dieper.>>
OK, ek dink dieper:
Jy sê A:
<<As hulle nie saam op skool was nie, het hulle nie gemeenskaplikhede
gedeel nie. Dan het hulle nie vriende geword nie, maar eenvoudig in
dieselfde woonbuurt gewoon.>>
Ek verstaan nie wat jy hier bedoel nie. Wil jy sę dat die mense in die buurt
waar jy woon nie gemeenskaplikhede deel nie, en nie vriende word nie?
En sę jy B, wat jy aanvoer as bewys vir A:
<<Die bewys daarvan is die kinders in die woonbuurt wat na ander skole
toe gaan. My kinders en my kinders se maats het geen sosiale
wisselwerking met hulle nie. As hulle van hulle weet is dit bloot
toevallig en gaan dit nie verder as oppervlakkige kennis nie.>>
Ek dink nie dat B noodwendig bewys is van A nie. B kan ook ‘n aanduiding wees
daarvan dat ‘n skool sosiale skeiding veroorsaak tussen mense wat in die
skool is en mense wat nie in die skool is nie. In hierdie opsig stem dit
ooreen met die goedgekontroleerde bevindings van verskeie navorsers soos
Chatham-Carpenter waarna ek tevore hier verwys het.
In besonder bevind hulle dat die sosiale blootstelling van kinders in skole
amper volledig beperk word tot blootstelling aan mense van dieselfde ouderdom
(plus of minus twee jaar). Die effek hiervan manifesteer dan ook in ander
navorsing wat vind dat die sosiale ontwikkeling van kinders in skole beduidend
vertraag word. Dit sluit hul vermoë in om funksioneel te reageer op sosiale
situasies wat hulle nie tevore teëgekom het nie. (Een sielkundige verklaring
vir hierdie empiriese waarnemeings is dat die kinders nie blootgestel word aan
mense met ‘n verskeidenheid lewenservaring nie – dit verskraal die insette wat
bydra tot die ontwikkeling van ‘n realistiese selfkonsep.)
Onderwysdepartemente węreldwyd (SA uitgesonderd) reageer hierop met programme
wat miljarde dollar, deutchmark, ens bedra en wat daarop gemik is om
“mulitigenerational tutoring”, “family literacy” ens te bevorder. Die sg.
“school-to-work”-program in die VSA is maar een van honderde sulke
inisiatiewe.
My eie waarnemings in die verband interesseer my nogal – in skole gebeur dit
dikwels dat ‘n standerd twee (of agt) nie graag gesien wil word dat hy met ‘n
standerd een (of sewe) praat nie – wat nog van ‘n graad tweetjie (of standerd
sessie). Ek het ‘n verklaring van ‘n ouer (wat ook ‘n opvoedkundige
sielkundige is) wie se kind nie toegelaat is om van standerd vier na standerd
vyf te spring nie, ten spyte van etlike onafhanklike sielkundige
aanbevelings. Die rede wat die departement gegee het, op aanbeveling van die
onderwysers in die skool, is dat die standerd vyfs hom nie sou aanvaar nie.
(Hy was ses maande jonger as die “minimum”-ouderdom vir standerd vyf! In ‘n
land met ‘n grondwetlike verbod op diskriminasie op grond van ouderdom!)
Onder kinders wat nie in skole is nie, is dit vir my opmerklik om te sien
hoedat hulle ‘n daglank kan saamspeel, van speenoud tot matriek. Omgekeerd, is
dit opmerklik hoe gemaklik hierdie selfde kinders met volwassenes kommunikeer.
My waarnemings in hierdie verband word bevestig deur verskeie gesaghebbende
ondersoeke wat bevind dat kinders wat nie skole bywoon nie beduidend meer
sosiaal volwasse is, meer sosiaal buigsaam is, en meer geneigd is om vreemde
kinders by ‘n groep in te sluit.
<<Ek veronderstel 'n mens moet eers betrokke wees by n skool - soos
kinders op die skool he - om te weet hoe n skool n gemeenskap inmekaar
kan laat pas. >>
Ek stem saam. In hierdie opsig steun ek baie sterk op die feit dat ek en my
vrou amper ‘n kwarteeu se intense betrokkenheid het by vyf verskillende skole
in verskillende dele van die land – as leerders in daardie skole.
<<Hoe dit nie alleen die kinders onderling belangrike gemeenskaplike
ervarings gee nie - wat wissel van gesamentlike opofferinge vir
buitemuurse aktiwiteit gegrond in die skool,>>
Ek weet nie wat die praktyk in jou omgewing is nie. Ek tel egter elders op dat
die meeste skole besig is om hul buitemuurse aktiwiteite los te maak van die
skool en in klubverband te organiseer. Klubs en ander fasiliteite wat oop is
vir alle lede van die gemeenskap. Die gevolg is dat die betrokke aktiwiteite
nie beperk is tot leerders van die skool nie. Andersyds vind mens dat kinders
van een skool dikwels betrokke is by buitemuurse aktiwiteite wat by ‘n ander
skool aangebied word. Maar nie net kinders nie – volwassenes ook. Die neiging
is dat die aktiwiteit (van sport to skaak tot musiek) heeltemal los van die
skool gesien word, behalwe dat dit die fasiliteite van die skool gebruik – net
soos ‘n kerkgenootskap wat die saal op Sondag gebruik, of ‘n
belastingbetalersvereniging wat dit op Vrydagaand gebruik. Omtrent die enigste
uitsondering hierop is atletiek wat nog sterk met skole ge-assosieer word.
<<tot optredes deur kinders
in en by die skool wat reels van die samelewing skend en die reaksie
wat dit het en ontlok>>
Interessant dat jy dit noem. Daar is heelwat mense wat tot die gevolgtrekking
kom dat kinders in skole meer geneigd is om “reëls van die samelewing te
skend” as enige ander identifiseerbare sektor van die samelewing. Daar is dan
ook interessante navorsing gedoen wat ‘n verband vind tussen skoolbywoning en
misdaad.
Op anekdotiese vlak vind ek deesdae dat al meer mense tuisonderwys vir hul
kinders oorweeg nadat hulle ‘n positiewe ontwikkeling waargeneem het in die
gedrag van ‘n familielid of ‘n kind van vriende wat ‘n “probleemkind” was, en
wat ontpop het tot ‘n bedagsame en sosiaal aktiewe lid van die samelewing
binne maande nadat hy opgehou het om die skool by te woon. Twee van hierdie
gevalle het ek self waargeneem.
Vir sover hierdie waarnemings geldig is, skryf ek dit toe aan ‘n gebrek aan
leiding in skole. Sosioloë en bestuurswetenskaplikes is van oordeel dat een
mens nie behoorlike leiding kan verskaf aan meer as sewe tot twaalf ander
mense nie. Maar in skole verwag ons van onderwysers om leiding te gee aan
dertig tot sestig. Om nie te praat van die getalsverhouding tussen kinders en
toesighoudende onderwysers op die speelgrond nie. Ons vereis dus van
onderwysers om leiding en toesig te verskaf oor veel groter getalle mense as
wat op enige ander plek in die samelewing aanvaarbaar is (behalwe miskien in
tronke – selfs die infanterie het ‘n beter verhouding).
Dit moet ons dus nie verbaas as skoolkinders, wat nog besig is om hul sosiale
vermoëns en die “reëls van die samelewing” te leer baie meer dikwels daardie
reëls skend nie, bloot omdat hulle ontoereikende leiding ontvang in die
ontwikkeling van hul sosiale vaardighede. In die praktyk op skool gronde is
dit gewoon ‘n kwessie van onkundiges en onbeholpenes “sharing their
ignorance”.
<< - maar ook hoe dit ouers kan saambind.
My kinders het vriende wat hulle NOOIT sou leer ken het as hulle nie
in dieselfde skool was nie. En ek en my vrou het van daardie kinders
se ouers leer ken. Ons sou hulle nooit ontmoet het as dit nie vir die
skool was nie.
En die ontmoetinge het nie alleen ons (en ons kinders) se vriendekring
uitgebrei nie, maar ook lewenskennis vergroot.
>>
‘n Mens moet miskien ook die moontlikheid oorweeg dat daar mense is wat jou
kinders, en jy en jou vrou, nooit sal ontmoet nie, juis omdat ‘n mens se
sosiale lewe so deur ‘n skool in beslag geneem kan word (Ek het eenmaal ‘n
stuk navorsing teëgekom wat bevind dat die sosiale lewe van gesinne met
kinders letterlik bepaal word deur die kinders.)
Ek, daarenteen, kan letterlik honderde voorbeelde noem van mense wat my
kinders, my vrou en ek nooit sou ontmoet het as my kinders in ‘n skool was nie
– terselfdertyd ken ons die meeste kinders in die plaaslike skool en hul
gesinne.
<<Die skool doen ook talle ander dinge: My kinders bespreek byvoorbeeld
goed wat kinders doen of nie doen nie en vrae dringende morele vrae om
dit. Dan moet ons dit bespreek. Dan kom dit weer op as ander mense
kuier wat ook kinders op die skool het. Dan word dit weer bespreek -
met n effens ander aanslag.>>
Maar wat laat jou dink dat dit nie gebeur in gesinne waarvan die kinders nie
skoolgaan nie?
<<Dis nie teorie nie. Dis werklikhede -
gedoen en gesien onder en deur die kindergemeenskap van die skool - en
as sulks ontlok dit nog passievolle belangstelling by die kinders.
Al sulke dinge wat n mens waarskynlik net van weet as jy die ervaring
het. Dis nie akademiese teorie nie.>>
Nou ja, soos ek sę, my vrou en ek het saam ‘n kwarteeu se ervaring as leerders
in ‘n skool. Dis nie teorie nie. Dis werklikheid.
Daarbenewens het die twee van ons verlede jaar 1700 telefoniese gesprekke
gehad met mense wat hul kinders uit skole wou haal. Vanjaar is daardie getal
reeds teen Juniemaand bereik. Dis nou benewens die gesprekke wat ek met mense
het tydens die tientalle seminare en werkwinkels wat ek oor die afgelope jare
aangebied het en waartydens mense intensief met mekaar praat oor juis die
soort ding wat jy hierbo noem. Ek sou sulke gesprekke beswaarlik as
“akademiese teorie” beskou.
Ek wil egter herhaal wat ek vir ons naamlose vrien uit twin cities gesę het –
ek is oortuig daarvan dat elke kind se ouers die mense is wat in die beste
posisie is om te bepaal wat in die kind se beste belang is – dit sluit in
besluite oor skoolbywoning.
<<My kinders se lewe in oneindig meer gevarieerd en vol honderde meer
fasette OMDAT hulle op skool is. En my lewe ook.>>
Maar watter ervaring het jy om oordele uit te spreek oor die omstandighede van
gesinne wie se kinders nie in ‘n skool is nie? Met ander woorde: waarop grond
jy die vergelykende stelling wat jy in jou laaste sin maak?
GOEIE REDES OM NIE DEEL TE WORD VAN STROOM EMIGRANTE
Wat my getref het van die seuntjie wat deur die leeuwyfie aangeval : is –
afgesien daarvan dat dit my opnuut oortuig het dat ’n mens nie met leeus
sukkel nie, net :soos jy nie met die berge en die see sukkel nie – was sy
naam.
Hy het ’n Afrikaanse naam en ”n Afrikaanse van, en hy was in die wildtuin as
sy laaste Suid-Afrikaanse plesiertjie voordat die gesin na Australië sou
emigreer. Dis om van koue rillings te kry.
Dit was erg genoeg toe die Engelse padgegee het. Ek kyk na ou groepfoto’s en
voel lus om te huil. Hoe erg het my kring van kennisse nie uitmekaar gespat
nie. Hoeveel sterker en groter sou ons nasie nie gewees het nie as hierdie
mense gebly en hul breinkrag aan die uitdagings van die land gewy het? Maar
dis tradisie by die Engelse om pad te gee. Dit ontstel ’n mens, maar dis nie
’n skok nie. (Behalwe natuurlik wanneer jy dit van Anglo-American kry. Dan is
dit ’n Ultra-Skok).
Wanneer die Boere egter begin page, lyk dit onnatuurlik, soos ’n hond wat
miaau of ”n resiesperd wat ’n ploeg trek. Die Boere hoort hier, deksels! (Ons
maak staat op hulle. ’n Mens kan sien wat die tou-opgooiers hinder. Dis nie
net dat hulle onwelkom voel nie, mank weens regstellende aksie en die nuwe
omgekeerde rassisme en alles. Dis nie net die barbaarshede wat onder die
misleidende hoof ” misdaad” gegroepeer word nie. (”Misdaad” is wanneer jou
motor gesteel word. Dis vrees dat jou kind geskiet word wat jou laat inval in
die toue by die konsulate.)
Dis ook baie meer basies: dat hulle die toekoms van Afrika sien as een lang
geworstel deur die Eerstewêreldse minderheid om goedere en dienste en
vordering aan die Derdewêreldse meerderheid te verskaf. Hulle wil emigreer na
plekke waar die omvang van produksie vergelykbaar is met die omvang van
verbruik.
Dis ’n buitengewone ommeswaai, nou dat ’n mens daaraan dink. Al die tyd was
die standaard-beskuldiging, wat ’n mens die Tutu-benadering kan noem, die
standpunt dat die wit mense ryk geword het deur ”die swart mense uit te buit.
(En dis deels waar, selfs wanneer dit gekompliseer word deur teenoorgestelde
waarhede. Hoe meet jy die rykdom wat wit mense bekom het, teenoor die
onderwys en klinieke wat die wit mense gebring het?)
Hoe ook al, daardie tydperk is verby. Ironies genoeg, net toe
”terugbetaaltyd” aanbreek, breek ook die tydperk aan waar groot hoeveelhede
handearbeid nie meer rykdom genereer nie maar rem.
Ons moet seker maar aanvaar dat baie Eerstewêreldse mense afgeskrik sal word
deur die uitdaging, en mettertyd sal ons ophou om hoegenaamd enige etniese
karakter aan die emigrante- stroom te gee. Dit sal uiteindelik nie meer net
Afrikaners in- sluit nie, maar Eerstewêreldse individue van elke herkoms,
Indiër en bruin en Afrikaan en alles. Dan weer sal dit nie alle Eerstewêreldse
mense insluit nie. Om maar een te noem: dit sal my nie insluit nie.
Die afgelope maand het ek drie oud-emigrante teengekom wat teruggekeer het.
Die eerste se naam is Rosenberg, die tweede Levy en die derde het na iets
soos Oskowitz geklink. Almal was na gerieflike lande. Die een het gesê: ”Dit
was so maklik dat ek soms nie seker was of ek wakker was of aan die slaap
nie.” Die tweede: ”Ek het gevoel ek het my plig versaak en geleenthede
misgeloop.” Die laaste een: ”Die prys van al die gemak was oppervlakkigheid.”
Ek het pas ’n stuk werk laat doen deur die stadsraad. Van al die munisipale
werkers wat betrokke was, het nie een my moedertaal van Angel- Saksiese
herkoms gedeel nie, Die taak is met sowat 89 persent doeltreffendheid
afgehandel – redelik goed maar nie foutloos nie – en met ’n menslike
verheffingsfaktor van minstens 150 persent.
Al die munisipale mense se gedrag teenoor my, teenoor mekaar, deur die talle
stamme en kulture heen, was ’n algehele plesier, veel meer as wat ek my kan
voorstel in enige plek wat foutloos funksioneer. Sal ek ooit daardie bonus wat
die hart verhef het, wil verruil vir die ekstra 11 persent doeltreffendheid?
Nooit gesien nie!
In Augustus het ons gesin ’n reis van 5 000 km deur die Kaap onderneem. Daarna
kon ons nie aan ’n enkele ontmoeting dink wat nie aangenaam was nie. Ek praat
van honderde ontmoetings, met petroljoggies, hotelbestuurders, restauranteurs,
kelners, mense op die strande, vreemdelinge langs die pad, van elke kleur en
taal.
Ek sê nie geen ontmoetings was onaangenaam nie. Ek se geen-een was nie
aangenaam nie, wat veel verder gaan.
Elke enkele keer dat ons met iemand gepraat het, was daar ’n ekstra
welwillendheid of spontane hoflikheid of toegevoegde menslikheid om ons dag
te verhelder. Kan ek dit verruil vir een van daardie plekke waar jou menslike
waarde gemeet word aan die grootte van die rekening wat jy gaan betaal? Nie
ek nie. In Sentraal-Afrika is dit duidelik dat die groot golf van buitelandse
immigrasie na Afrika nie iets van die verlede is nie. Dis iets van die
toekoms.
Jy sien die voorhoede so helder soos daglig in lande soos Uganda en Kenia.
Dis jammer dat ons juis in hierdie tyd gewoond raak daaraan om die Boere
vaarwel toe te wuif, die grootvaders van Afrika se immigrante. Ek neem aan
die skok sal vervaag, maar ek is nogtans jammer daaroor. Ek hoop net hulle
kyk met albei oë voordat hulle die stap die vreemde in neem; met die oog wat
vreugde sien, en met die oog wat hartseer kwellinge sien; die oog vir more en
die oog vir die dag daarna.
"Het liefst zou ik weer in de tropen wonen,
Waar ik vandaan kom en ben opgegroeid,
Weg uit dit land met z'n hoge lonen.
Waar men te dik gekleed gaat en te zwaar geschoeid.
Ik zou m'n sokken uitdoen, nooit meer schoenen dragen,
Geen winterjas, geen trui of lange broek.
Op blote voeten lopen alle dagen,
En eindelijk de aarde voelen die ik zoek."
Geschreven door Fetze Pijlman, een Nederlander die in Suriname opgegroeid
is.
> Weg uit dit land met z'n hoge lonen.
> Waar men te dik gekleed gaat en te zwaar geschoeid.
Waar men rijdt in een eigen auto, vaak een BMW of Mercedes. Waar men luxe
winkels heeft. Waar men bijna alle sporten kan beoefenen. Waar men kan
kiezen uit heel veel mooie kleding. Waar men nuchter is.
> Ik zou m'n sokken uitdoen, nooit meer schoenen dragen,
> Geen winterjas, geen trui of lange broek.
> Op blote voeten lopen alle dagen,
> En eindelijk de aarde voelen die ik zoek."
Een goed pak en een dikke overjas staan mooi. Op blote voeten lopen? Straks
trap je in iets en krijg je zweren. En dan rot je voet eraf. Daaaag voet!
> Geschreven door Fetze Pijlman, een Nederlander die in Suriname opgegroeid
> is.
Wat moet je in Suriname? Suriname is een land van losers. Die regering
sucks. Bouterse de drugsbaron heeft de touwtjes in handen. Suriname is een
arme rotzooi. De enige grote buitenlandse bank (ABN-AMRO) wordt bijna weg
gejaagd door de debielen van de Surinaamse Nat. Bank .Losers!
Ik weet niet of ik in de goede nieuwsgroep zit, ik denk eigenlijk van niet,
maar ik zoek iemand waarmee ik kan e-mailen. In het nederlands of in het
engels.
Kan iemand mij vertellen waar ik moet zijn??????
Charl Fourie van Vereeniging het 'n anti-kaper stelsel vir motors ontwikkel.
Onder die voordeure van die motor word twee gasspuitkoppe gemonteer wat
gevoer word vanuit 'n gassilinder in die kattebak. Die ding word in
werking gestel deur 'n knoppie op die vloer te trap. Kapers se normale
modus operandi is dat een die motor van links nader en 'n tweede van regs.
Trap die knoppie en voila - instant braaivleis.
Die fotos van die demonstrasie herinner sterk aan 'n "dragster" wat met 'n
oordosis oksiede aan die gang kom - hoër as menshoogte vlamme weerskante van
die motor. Die winkelpop wat in die demonstrasie gebruik is se klere was
onmiddellik van kop tot tone aan die brand en die vlamme bly uitspuit solank
die knoppie ingetrap gehou word.
My voorspelling :
Charl Fourie gaan 'n paar pond tien in sy sak steek.
Na die eerste gebruik daarvan staan iemand in die hof met moord / manslag /
aanranding teen hom.
Kapers verander hul metodes - skiet eers van 'n afstand voor hulle naderkom.
Daar word 'n wet gemaak om die gebruik daarvan te verbied.
Die uitvinders word aangekla van
Die gebruiker en uitvinder(s) kry eise vir skadevergoeding.
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
