Ek, Bertolt Brecht, kom van die swart woude.
My moeder het my in die stede ingedra
terwyl ek in haar lyf was. En die kilte van die woude
sal in my wees tot my dood toe - en daarna.
In die asfaltstad voel ek my tuis. Reg van die begin af
toegerus met ieder laaste bede:
Met koerante. En tabak. En Brandewyn.
Agterdogtig, lui, en ten slotte: tevrede.
Ek is vriendelik teenoor die mense. Ek sit
'n bolhoed op, na hulle gebruik.
Ek sê: Hierdie diere stink mos.
En ek sê: Dis niks nie, dis hoe ek ruik.
In my leë skommelstoele, in die oggend,
plaas ek myself, en hier en daar 'n vrou,
en ek betrag hulle sorgeloos en spreek hulle aan:
Op my kan julle wragtag nie bou nie.
Teen die aande versamel ek mans om my.
Ons noem mekaar "u" en "meneer".
Hulle laat hul voete op my tafel rus
en sê: Alles sal regkom. En ek vra nie: wanneer.
Teen die more, in die grou daeraad, pis en denne,
en hul luise, die voëls, begin jammer.
Op dié oomblik ledig ek my glas in die stad, en smyt
my sigaar weg, en gaan gekwel na my kamer.
Ons, 'n ligsinnige geslag, is gevestig
in huise wat onverwoesbaar lyk
(die wolkekrabbers van Manhattan en die dun antennas
wat die Atlantiese Oseaan aankyk).
Van hierdie stede sal oorbly: dit wat hierdeur trek, die wind!
'n vol spens verheug die eter: hy eet dit kaal.
Ons weet dat ons voorlopig is
en ná ons: dieselfde storie in dieselfde taal.
By die aardbewings, wat ongetwyfeld kom, sal ek hopelik
nie my sigaar laat doodgaan weens bitterheid nie,
ek, Bertolt Brecht, vergooi in die asfaltstad,
maar verwek in die woude, in my moeder, lank gelede.
(Vertaal deur Hennie Aucamp)
Poor BB
Bertolt Brecht. 1922
I, Bertolt Brecht, came out of the black forests.
My mother moved me into the cities as I lay
Inside her body. And the coldness of the forests
Will be inside me till my dying day.
In the asphalt city I'm at home. From the very start
Provided with every last sacrament:
With newspapers. And tobacco. And brandy.
To the end mistrustful, lazy and content.
I'm polite and friendly to people. I put on
A hard hat because that's what they do.
I say: they are animals with a quite peculiar smell
And I say: does it matter? I am too.
Before noon on my empty rocking chairs
I'll sit a woman or two, and with an untroubled eye
Look at them steadily and say to them:
Here you have someone on whom you can't rely.
Towards evening it's men that I gather round me
And then we address one another as 'gentlemen'.
They're resting their feet on my table tops
And say: things will get better for us. And I don't ask when.
In the grey light before morning the pine trees piss
And their vermin, the birds, raise their twitter and cheep.
At that hour in the city I drain my glass, then throw
The cigar butt away and worriedly go to sleep.
We have sat, an easy generation
In houses held to be indestructible
(Thus we build those tall boxes on the island of Manhattan
And those thin aerials that amuse the Atlantic swell.)
Of those cities will remain what passed through them, the wind!
The house makes glad the eater: he clears it out.
We know that we're only tenants, provisional ones
And after us there will come: nothing worth talking about.
In the earthquakes to come, I very much hope
I shall keep my cigar alight, embittered or not
I, Bertolt Brecht, carried off to the asphalt cities
From the black forests inside my mother long ago.
(From the Geman as translated by Michael Hamburger)
1 Ich, Bertolt Brecht, bin aus den schwarzen Wäldern.
Meine Mutter trug mich in die Städte hinein,
Als ich in ihrem Leibe lag. Und die Kälte der Wälder
Wird in mir bis zu meinem Absterben sein.
2 In der Asphaltstadt bin ich daheim. Von allem Anfang
Versehen mit jedem Sterbsakrament:
Mit Zeitungen. Und Tabak. Und Branntwein.
Misstrauisch und faul und zufrieden am Ende.
3 Ich bin zu den Leuten freundlich. Ich setze
Einen steifen Hut auf nach ihrem Brauch.
Ich sage: es sind ganz besonders riechende Tiere,
Und ich sage: es macht nichts, ich bin es auch.
4 In meine leeren Schaukelstühle vormittags
Setze ich mir mitunter ein paar Frauen,
Und ich betrachte sie sorglos und sage ihnen:
In mir habt ihr einen, auf den könnt ihr nicht bauen.
5 Gegen Abend versammle ich um mich Männer,
Wir reden uns da mit "Gentleman" an.
Sie haben ihre FüÃe auf meinen Tischen
Und sagen: Es wird besser mit uns. Und ich frage nicht: Wann?
6 Gegen Morgen in der grauen Frühe pissen die Tannen,
Und ihr Ungeziefer, die Vögel, fängt an zu schreien.
Um die Stunde trink ich mein Glas in der Stadt aus und schmeiÃe
Den Tabakstummel weg und schlafe beunruhigt ein.
7 Wir sind gesessen ein leichtes Geschlecht
In Häusern, die für unzerstörbare galten
(So haben wir gebaut die langen Gehäuse des Eilands Manhattan
Und die dünnen Antennen, die das Atlantische Meer unterhalten).
8 Von diesen Städten wird bleiben: der durch sie hindurchging, der
Wind!
Fröhlich macht das Haus den Esser; er leert es.
Wir wissen, daà wir Vorläufige sind,
Und nach uns wird kommen: nichts Nennenswertes.
9 Bei den Erdbeben, die kommen werden, werde ich hoffentlich
Meine Virginia nicht ausgehen lassen durch Bitterkeit,
Ich Bertolt Brecht, in die Asphaltstädte verschlagen
Aus den schwarzen Wäldern, in meiner Mutter, in früher Zeit.
Native Club a dangerous move to deflect attention from
state failings
ÂIF IT was not the month of MayÂ, quipped a friend on
hearing of the Native Club, ÂI would have thought it was an April
Fools' joke. The heated debate that has flowed in the wake of the
launch of this morally offensive project is the one encouraging sign
that the idea of a Native Club will not be tolerated within our
broader political culture; in fact, I predict that it will fade into
oblivion. What should trouble South Africans, though, is that this
idea could have been mooted in the first place.
Some time ago I made the point that under the Mbeki
presidency, race is back. And it is back in a crude way
that would simply have been inconceivable under Nelson Mandela's
leadership. The letter of invitation to the Ânatives betrays both
clumsy grammar and political
origins: ÂThe Native Club is the Presidential project ... Â Such
hypersensitivity to race glares from so many presidential statements
on matters of the economy, Aids, trade and everyday life that ordinary
South Africans have become nervous about what such signals portend. We
are not out of the woods with respect to the building of a strong and
unified, non-racial democracy.
In my political science classes I learnt two simple lessons about the
state and democracy in the Third World. First, that as the state fails
to deliver to the masses economically, it becomes more and more
authoritarian. Second, that as frustration mounts about this failure
to deliver, they begin to turn on their fellow citizens, invoking
divisive identities such as race, ethnicity, religion or nationality.
It is not surprising, therefore, that the more anxious responses to
the Native Club have come from white South Africans, some with
impeccable activism histories. But for the critique to be effective,
it has to come from black intellectuals themselves, and this is where
thinkers such as Vukani Mde, John Matshikiza and Sipho Seepe have made
invaluable contributions in demonstrating the dangerous exclusionism
that underpins this anachronistic idea of a native club.
I always find it strange when those in power  that is, the black
political and economic elite  cry the loudest about their
disempowerment. The parallels between the Afrikaner Broederbond and
the Native Club are too powerful to ignore, the one fuelled by white
nationalism, the other by black nationalism. Both gained political
prominence when their race held political power and have fuelled
support through explosive rhetoric about racial marginalisation. Like
the Broederbond, the Native Club has direct encouragement from, and
connections to, state power. Herein lies its danger.
It is easy, within such contexts, to whip up emotionally charged
sentiments about the racialised ÂOtherÂ, to punt extreme examples
about racial prejudice in boardroom appointments and university
promotions, and to point to racial favour in the distribution of
economic opportunity.
No doubt, some of these concerns are valid and need to be redressed.
But let's take a closer look at one of the publicised complaints. It
has been charged that black people are denied promotion to senior
positions in academia while whites with lesser credentials readily
find access to professorships. I have worked as an academic and leader
in both black and white universities in South Africa and sat on
countless promotion boards. I cannot think of a single example, at
least since 1994, where this claim is true.
It is alleged by one of the natives that a white man with
an honours degree received a professorship but a black
academic with a PhD could not achieve this status. On the
face of it, outrageous; until you find out the white person
so scandalised is one of South Africa's most prominent
media intellectuals who, on the basis of his achievements, would walk
comfortably into a professorship at the Center on the Press, Politics
and Public Policy at Harvard.
What this example does, of course, is to conceal the fact
that a host of black academics have been awarded
professorships in the employment-equity freefall. This
damages the strength and sustainability of the academy and repeats the
kind of mediocrity visited on Afrikaans universities under the
affirmative action efforts of white nationalists.
There is this relentless demand, and unspoken assumption,
that by virtue of being black, corrective action applies in university
promotions in the same way it applies to working your way up the
employment ladder in a canning factory. When the five or six serious
universities in South Africa put a clamp on this behaviour, it
provokes the kind of anger spread at places like the Native Club.
Where, in this racially charged environment, does the responsibility
of the black academic lie? Since the '90s, there has been a huge
volume of funding, national and international, that limited resources
strictly to what is still called Âcapacity building for black
researchers. Universities, in a lack of imagination, borrowed language
like Âgrowing your own timber to signal their own investment in the
accelerated growth of black scholars.
Since the '80s, tens of millions of dollars trained
hundreds of black postgraduate students in US universities, most of
whom returned home. Yet, to this day, white males are singled out as
the problem, a maligned group that continues to produce more than 80%
of the research output of this country.
This is the kind of cannon fodder on which the Native Club builds its
legitimacy, deflects responsibility and fuels the fires of racial
animosity in a still-fragile democracy.
Jansen is Dean of Education and Professor of Curriculum
Studies at the University of Pretoria
De nieuwe wet legt een groot aantal extra beperkingen/kosten op aan de
eigenaars van legale wapens, en zal zelfs leiden tot de massale onteigening
van legale wapens.
Wat verandert er voor de personen die nu reeds een legaal wapen in hun bezit
hebben ?
* U zal nieuwe vergunningen moeten aanvragen voor alle wapens die u
nu reeds legaal in uw bezit hebt (niet alleen voor uw model 9
sport/jachtwapens, maar ook voor uw model 4 verweerwapens)
* Deze vergunningen moet U aanvragen via de Gouverneur, met een
procedure zoals nu voor Oorlogswapens
* Uw nieuwe vergunningen zullen een beperkte geldigheid hebben van
minimum 1 jaar en maximum 5 jaar (beslissing van de Gouverneur)
* Iedere 5 jaar dient U dus voor ieder wapen in uw bezit bij de
Gouverneur een nieuwe vergunning aan te vragen (met iedere maal een medische
controle, een theoretisch examen, een praktisch examen en natuurlijk ...
veel kosten).
* U hebt geen garantie dat uw bestaande vergunning zal vernieuwd worden.
Een vernieuwing van een vergunning kan geweigerd worden bv :
* Indien U geen sportschutterslicentie hebt of niet kan aantonen een
actief sportschutter of jager te zijn
* Indien uw wapentype of kaliber op een lijst staan van wapens die
zijn voorbehouden aan ordediensten. De Minister kan deze lijst eenzijdig
opstellen en wijzigen.
* Vele honderduizenden wapens zijn in het bezit van wapenliefhebbers
die geen actief sportschutter of jager zijn. Als gevolg van deze nieuwe wet
kunnen deze wapens op korte termijn onteigend worden :
* Je zal een vernieuwing van je huidige vergunning (model4 of model9)
moeten vragen bij de Gouverneur
* Als overgangsmaatregel zal de Gouverneur je een vergunning geven die
beperkt is in tijd (van 1 tot 5 jaar)
* Na deze periode moet je opnieuw een vernieuwing van je vergunning
vragen.
* Op dat ogenblik zal de Gouverneur in detail onderzoeken of je voldoet
aan de voorwaarden zoals bepaald in de nieuwe wet. Wapeneigenaars die geen
aktieve sportschutters of jagers zijn, zullen geen vernieuwing van hun
vergunning krijgen. In praktijk worden zij dus onteigend, alhoewel zij hun
wapen volledig legaal hebben aangekocht, en gedurende vele jaren hebben
aangetoond veilig met dit wapen om te gaan.
* De wet laat toe dat de kalibers waarover sportschutters via een
"sportschutterslicentie" mogen beschikken, beperkt kan worden tot
kalibers/wapentypes die effectief voor officiele wedstrijden gebruikt worden
(22LR, .)
* De nieuwe wet is in praktijk onuitvoerbaar :
* Bij aanvang van de wet zullen alle bestaande vergunningen binnen de
3 maanden moeten vervangen worden door vergunningen met een beperkte
geldigheidsduur. Hiervoor zullen de Gouverneurs 15.000 vergunningen per
werkdag moeten uitschrijven.
* Nadien zullen de vergunningen om de 5 jaar vernieuwd moeten worden,
wat betekent dat :
* De Gouverneurs 900 vergunningen per dag moeten uitschrijven
* De Politie 900 theoretische/praktische examens per dag moet afnemen
De kosten veroorzaakt door de beperkte geldigheidsduur van de vergunningen
zijn gigantisch :
Kosten voor de Gouverneur om
900.000 bestaande vergunningen te vernieuwen?
Nadien 900 vernieuwingsaanvragen per dag te behandelen?
Kosten voor de Politie om 900 theoretische examens per dag af te nemen (+
een groot deel van de 900 praktische examens) ?
Een extra kost voor de Sociale Zekerheid van ongeveer 4.000.000 Euro per
jaar, voor de 900 attesten van medische geschiktheid die per dag moeten
afgeleverd worden.
* Bevoegde personen (bv Politie) mogen dag en nacht onaangekondigde
controles uitvoeren bij eigenaars van legale wapens, zonder dat zij hiertoe
bv een huiszoekingsbevel nodig hebben. Bij zware misdadigers mag men slechts
een huiszoeking doen mits het bevel van een onderzoeksrechter, en niet
tijdens de nacht. Legale eigenaars van wapens worden dus als gevaarlijker
beschouwd dan misdadigers ?
* Voor een aanvraag van een nieuw wapen of van een vernieuwing van je
bestaande vergunning, zal je steeds een theoretisch en praktisch examen
moeten afleggen (zelfs al heb je reeds meerdere gelijkaardige wapens) en een
medisch attest van geschiktheid leveren
Vanaf de publicatie van de nieuwe wet zal de Lokale Politie geen vergunning
meer kunnen uitschrijven. Maar ook de Gouverneur zal nog niet in staat zijn
vergunningen uit te schrijven (gebrek aan voldoende en opgeleid personeel,
definieren van aanvraagdocumenten en procedures voor de verwerking van de
aanvragen, nog op te stellen uitvoeringsbesluiten ivm theoretische en
praktisch examen, ...). Waarschijnlijk zal er dus na de publicatie van de
nieuwe wet gedurende vele maanden geen legale aankoop of verkoop van wapens
mogelijk zijn. Voor de meeste wapenhandels kan dit tot het faillissement
leiden.
Besluit :
De oorspronkelijke doelstelling om impulsieve aankopen van wapens
onmogelijk te maken en zodoende schietincidenten zoals in Antwerpen te
vermijden, wordt door alle legale wapenbezitters gesteund.
Maar de praktische uitwerking van de wet legt aan de legale wapenbezitter
teveel beperkingen, kosten en overlast op die niets bijdragen tot de
Openbare Veiligheid.
Bovendien creëert deze wet het juridische kader voor de onteigening van
honderduizenden legaal aangekochte wapens.
Oproep :
1) Binnenkort zijn het lokale verkiezingen. Geef een duidelijk signaal aan
de partijen die verantwoordelijk zijn voor deze slechte wapenwet : Zend een
email naar de Senatoren met de vraag om de nieuwe wapenwet in de Senaat te
behandelen (U vindt de email adressen van de Senatoren in het bestand in
bijlage). Indien de tekortkomingen niet snel worden weggewerkt, stem dan
NIET meer op SP.A/Spirit of VLD, en zet deze partijen op deze manier onder
druk om de wapenwet aan te passen (zodanig dat de Openbare Veiligheid
gegarandeerd blijft, maar de legale wapenbezitters geen nutteloze
beperkingen/kosten/onteigeningen, . worden opgelegd)
2) Stuur deze informatie door naar al uw kennissen : er zijn in Belgie naar
schatting 1.000.000 legale wapens verspreid over 400.000 eigenaars, de kans
is dus zeer groot dat iemand uit uw onmiddellijke kennissenkring ook de
bezitter is van een legaal wapen. Bewijs uw kennissen een dienst, en
informeer hen over de impact van de nieuwe wet !
Maya Detiége, dochter van Leona, en rood, beweerde in de weekendpers dat we
in feite met de nieuwe wapenwet eigenlijk nog nergens staan.
Want,kweelt dochterlief, "als er nu een legale bezitter doorslaat, kan die
toch ook nog gaan moorden".
Ik vraag me af, waarom de roden enkel moorden met vuurwapens zo hysterisch
behandelen. Zijn moorden met messen, stalen buizen, bijlen, hamers, scharen,
en zelfs handen (wurging) dan geen moorden? Zijn deze slachtoffers dan geen
mensen?
De roden vergeten wel dat in hun paradijzen van weleer, de USSR,waar ze
graag op "werkbezoek" gingen, door de grote rode leider Stalin, ongeveer 28
miljoen mensen zijn vermoord in zijn Goelag Archipel, alsook in de
Ljoebjanka gevangenis in Moscow, en in zijn martelkamers.
Ook China, nog een van hun voorbeelden, daar zijn miljoenen Chinezen
vermoord en uitgehongerd.
In de andere richting, iets minder agressief, maar ook wel adekwaat, Cuba,
en hier gaat GOD Stevaert nog steeds op bezoek bij zijn persoonlijke vriend.
Maar de roden zijn al bezig met het wapenbezit van in de jaren dertig (de
actie gebroken geweer).
En persoonlijk denk ik dat ze binnenkort hun doel uiteindelijk gaan
bereiken, het is enkel nog wachten tot een "legale" schutter een school
attakeert.
Dat is dan de "final touch".
Ik ga aandelen kopen in de luchtbuks- en luchtrevolver industrie.
Verders keep smiling. " ORBIS CACATUS " ( De bescheten wereld )
E. P., Staatsgevaarlijk persoon, want al 20 jaar sportschutter
--
----------------------------------------
Mijn Postvak In wordt beschermd door SPAMfighter.
34 spam-mails zijn er tot op heden geblokkeerd.
Download de gratis SPAMfighter via deze link: http://www.spamfighter.com/lnl
Ja, ons wag vir PW, Tony Blair, Bush, Castro, Mugabe en en en en ......
Maar hulle sal nie na Den Haag kom nie .......
hulle het vriende wat hulle beskerm. Shame!
Patrick
...siende dat jy kennis het oor 'n wye spektrum van goed wat dink van die
Canon Powershot A530, is dit 'n oraaite digicam om naweek klub rugby en
kiekies te neem? Wat dink is dit die beste om 'n digicam te koop van ouens
wat spesialiseer in sulke kameras soos, codak, canon and nikon??
Ek is bly om uiteindelik weer terug te wees. Ek het by 'n nuwe plek
begin werk, en die ouens hier blok toegang tot newsgroups. Ek was dus
gedwing om by Google aan te sluit.
Ek sien die kaas koppies is nie meer so aktief soos 'n maand of twee
gelede nie, hoe het julle dit reg gekry
Hallo almal
Ek sit daagliks en lees op hierdie nuusgroep en vind dit baie interresant.
Veral om te raai wie is wie en hul agtergrond, beroep en ouderdom.
Hoe lyk dit met meer inligting oor julself om die prentjie meer helderder te
maak en dit makliker te maak vir my en ander nuwe(rige) ng lesers om saam te
kan gesels.
Storike van iemand. Kom ons noem hom J. Onnas.
Hy was n koerantman. Crime reporter of limited means and expression
maar n gaatkruiper. Baaie gaat gekruip by die news editor wat n grote
pienk man was, hoor mense.
Nie gevorder nie al kruip hy gaate.
Gaan toe na die Sunday Press waar hy flop as small time organiser of
editorial staff.
Kry toe n kleine kantoor waar hy belangrik lyk maar fokkol doen want hy
is nog altyd a small time crime reporter of limited means elevated by
time and habit tot na die vlak van harmless.Mense by hom is fokken bly
hy skryf nie meer nie want hy het kak geskryf.
Bly in n safety housing estate uit aan die weste van johannesburg. Naby
Danny Rooi.
Hy sit by n Sunday Press wat baie linkser as hy is maar hy het nie die
guts om sy CP klere te wys nie. Old time CP. "Oom Eugene" type CP.
Koffiefontein type CP.
But a coward, our J. Onnas.
So hy sit nou en snipe maar hy raak oud en is steeds n small time crime
reporter of limited means and expression. Wat nie meer skryf nie want
hy is a kak skrywer.
Of hoe nou ou J.Onnas?
Onthou jy daai kruip van die gate wat jy so gedoen het by die pienk
man, huh?
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
