wie kan help us an adressen van Hollandse clubs en verenigingen? en ook goede
webs (www) voor immigranten?
dank u,
Alex Goossens, BTV Stichting http://www.worldaccess.nl/~btv
++++
DIE aksie verlede Saterdag in Pretoria om aan te dring op die
onvoorwaardelike vrylating van kmdt. Willem Ratte het uitgeloop
op 'n aandrang op eenheid tussen die verskillende partye wat
daarby betrokke is.
Onder leiding van kol. Dawid Grobbelaar het die vergadering in
die stadsaal van Pretoria as opdrag aanvaar om die komitee wat
die verrigtinge gereÂl het "uit te bou tot volkseendragtigheid
en saamsnoerende organisasie". Daar word erken dat die
organisasies wat aan die aksie deelgeneem het, en "in spanning
en verdeeldheid verstrik is" steeds bly voortbestaan, maar deur
die aksie is hulle ingebind in 'n plegtige onderneming om in
eendragtigheid die vryheid van die volk na te streef. Daardeur
moet die volk uit die "moeras van neerslagtigheid en
verdeeldheid" opgehef word.
Daar is reeds sprake van vaste organisasie wat aan hierdie idee
gegee moet word, en daar word verwys na "komitees van sewe" wat
landwyd op die been gebring moet word.
Toe die Afrikaner-Volksfront in 1993 partye wou saamgebind het
in 'n vaste struktuur met 'n eie organisasie met ledewerwing en
inskryf van lidmaatskap het dit tot groot onmin gelei. Dit sou
beteken dat lede van politieke partye gelyktydig aan twee
politieke organisasies met uiteenlopende beginselstandpunte sou
behoort, en het daartoe gelei dat die HNP hom nie hieraan wou
bind nie.
Benewens die strewe om kmdt. Willem Ratte uit die gevangenis
bevry te kry, is daar nog geen aanduiding wat die grondslag is
van die nuwe eendragtigheid waarna gestreef word nie.
Tydens die verrigtinge in die stadsaal is die leiers van
verskillende partye wat teenwoordig was, gevra om na die verhoog
te kom om 'n "Plegtige onderneming" te onderteken. Dit is
onderteken deur dr. Ferdi Hartzenberg, mnr. Eugene Terre'Blanche
en mnr. Robert van Tonder. Die onderneming lui: "Ek ondersteun
en strewe eendragtiglik saam met my volk na vryheid en
volwaardige selfbeskikkingsreg vir ons volk in ons eie vaderland
sodat ons as volk diensbaar kan wees aan God Drie-enig." Die HNP
was besig met 'n Dagbestuursvergadering, en die leiersfigure van
die HNP was nie teenwoordig nie. Daar is onderneem om die stuk
voor die vergadering aan die HNP te laat toekom, maar dit het nie
plaasgevind nie. Die gevolg is dat die HNP nog nie die
onderneming onder o gehad het nie, en dus ook nie geleentheid
gehad het om dit te bespreek nie.
Die verrigtinge in die stadsaal is deur 2 000 mense bygewoon.
Kol. Dawid Grobbelaar het die leiding geneem, en slegs die sewe
lede van die reÂlingskomitee van die "Red Willem Ratte-aksie" was
op die verhoog. Daardeur is gepoog om nie aan die geleentheid
'n politieke kleur te gee nie. Al die leiers van partye en
kultuurorganisasies het in die gehoor stelling ingeneem, en hulle
is slegs na die verhoog geroep om die onderneming te onderteken.
Daarna het 'n optog na die Sentraal Gevangenis in
Potgieterstraat plaasgevind. Daar is 'n bakkie met luidsprekers
voor die tronk getrek, en het die politieke leiers geleentheid
gehad om in 'n kort boodskap die skare toe te spreek.
Vervolgens is kol. Grobbelaar, mnr. Bert van Rensburg en dr.
Willie Snyman as afvaardiging toegelaat om kmdt. Ratte in die
tronk te besoek. Terwyl dit plaasgevind het, het die skare
saamgesing. Met die terugkeer van die afvaardiging het hulle
gerapporteer dat kmdt. Ratte te kenne gegee het dat hy nie sal
swig nie.
Brig. Peet Joubert, wat nie 'n uniform aangehad het nie, het
die petisie vir die vrylating van kmdt. Ratte in ontvangs geneem.
Toe dit geblyk het dat Nelson Mandela nie sou opdaag nie, en
kmdt. Ratte nie vrygelaat sou word nie, het kol. Grobbelaar laat
blyk dat die stryd voortgesit sou word. Hulle het daardie middag
die Prokureur-generaal gaan spreek, maar dit het ook nie die
gewenste uitwerking gehad nie.
Intussen het Mandela nogmaals laat blyk dat kmdt. Ratte nie
vrygelaat sal word nie, en het beswaar aangeteken teen die
"beledigende" trant waarin die eis aan hom gestel is.
Die saak is besig om voort te sloer, en op hierdie stadium wil
dit voorkom of daar nie vordering kan wees nie, aangesien
Justisie slegs bereid is om oorweging aan die saak te gee indien
kmdt. Ratte aansoek doen om borg. Hy weier volstrek om dit te
doen, aangesien dit heeltemal indruis met sy beskouinge wat hy
van meet af aan duidelik te kenne gegee het.
************************************************************ ************
Mandela al erger in knyp oor lakse ministers
ONBEVOEGDHEID EN ONBEKWAAMHEID slaan nou soos masels oral in die
ANC uit. Die feit dat Nelson Mandela persoonlik tot die
verdediging van ministers kom wat allerwe veroordeel word vir
korrupsie en 'n onvermo om hulle werk te verrig, dui daarop dat
dit nie by hom of die ANC erns is om probleme in sy administrasie
streng aan te spreek en hierdie euwels met wortel en tak uit te
roei nie.
Nkosazana Zuma is al maandelank voor die vuurpeloton van
openbare veroordeling oor Sarafina II, terwyl Stella Sigcau uit
eie geledere van korrupsie beskuldig word as sou sy omkoopgeld
van Sol Kerzner ontvang het vir die oprig van dobbelhuise in die
Transkei. Dit het tot 'n openbare rusie tussen haar en Bantu
Holomisa ontwikkel, en Holomisa moet nou voor 'n dissiplinÂre
komitee verskyn, maar van stappe teen Sigcau is daar geen sprake
nie.
Intussen het ook Sibusisu Bengu lelik skeefgetrap toe hy nie
eers teenwoordig was toe deurslaggewende vrae aan hom oor die
onderwys behandel moes word. Daar is voor die tyd met hom
ooreengekom om doodseker te maak dat hy wel teenwoordig sou wees.
Ten spyte van al die pogings wat aangewend is om hom teenwoordig
te kry, het hy hom daaraan afgevee en was glad nie eers in die
parlement teenwoordig toe die saak hanteer moes word nie.
Al wat Nelson Mandela kon uitkry ter verdediging van Zuma, is:
"She's a good woman!"
Hierdie onmin oor ministers wat nie hulle werk doen nie, en
selfs beskuldigings dat hulle nie in staat is om hulle werk te
doen nie, volg op 'n lang rekord van onbekwaamheid en
onbevoegdheid.
Ministers wat voorheen in die gedrang was omdat hulle nie
opgewasse was vir hulle taak nie, is Jay Naidoo wie se HOP 'n
algehele mislukking is, en nou onder Thabo Mbeki geplaas is, Joe
Slovo wie se begrafnis meer gekos het as die geld wat bestee is
om huise vir Swartes te bou, Sankie Nkondo, sy opvolger, wat ook
nog nie die huisbouprogram aan die gang kon kry nie, Mac Maharaj
wat nie die taxi-geweld kan hokslaan nie, Sydney Mufamadi, wat
hoegenaamd nie daartoe in staat was om wet en orde in die land
te handhaaf nie en veroorsaak het dat misdaad heeltemal hande
uitgeruk het, Alfred Nzo wat eenvoudig te oud is vir sy
portefeulje en die een blaps na die ander maak ten opsigte van
verhoudinge met terroristeleiers soos Fidel Castro, Mohammar
Gadafi en Jassar Arafat, Derek Hanekom wat 'n aktiewe beleid voer
om die Blanke boer van die plaas te verwyder om te vervang met
parasitiese Swartes wat geen bydrae tot die landbou sal kan lewer
nie, Gatsha Buthelezi wat verantwoordelik is vir die toespoeling
van Suid-Afrika deur die ergste pornografie uit die rioolslote
van die wÂreld, die ineenstorting van die Weermag onder Joe
Modise, die Regstelsel onder Dullah Omar, die wegkalwing van die
staatsdiens onder Zola Skweyiya, en les bes, die ontslag van Abe
Williams omdat hy sy vingers in die geldlaaie van Welsyn gehad
het. Daarby kom nog die mislukkings van die twee vise-
presidente, Thabo Mbeki wat alles wat hy aanraak in mislukking
laat verval, en mnr. FW de Klerk, wat meer tyd in die buiteland
deurbring as in sy kantoor in sy eie land.
Daar is nog talle ander voorbeelde van onbevoegdheid waardeur
aangetoon kan word dat die land vinnig besig is om in duie te
stort, en dat Mandela en sy regime nie in staat is om enigiets
daaraan te doen nie.
Waar daar verwag kan word dat 'n president sal ingryp wanneer
dinge skeefloop, gebeur die teenoorgestelde. Daar is geen poging
om dissipline in die ANC te herstel nie. Die uitlatings van
Mandela dat die mense wat van onbekwaamheid en korrupsie
beskuldig word, slegs hulle werk doen, is seker die beste
aanduiding tot dusver dat daar geen wil bestaan om die
landsadministrasie op 'n gesonde grondslag te plaas nie, en dui
alles daarop dat die finale ineenstorting moet volg, en dat daar
teen 'n verhaasde spoed op die afgrond afgestuur word.
Die feit dat Mandela die korrupsie en onbevoegdheid van sy
ministers kondoneer, beteken dat ook sy aansien wat hy onverdiend
geniet, daarmee heen is.
NP van Wyk Louw: probleem vir liberaliste
deur Jaap Marais
BY die negentigste herdenking van NP van Wyk Louw se geboortedag
het Beeld 'n artikel deur dr. PG du Plessis oor di groot en
begaafde Afrikaner geplaas. Dit is 'n stuk, in ietwat ligte
trant meer oor die verskynsels in die "Nuwe" Suid-Afrika, as oor
NP van Wyk Louw se werk.
By die lesenswaardigheid van die aanbieding is daar byna
deurgaans die gevoel van 'n ongemaklikheid by die skrywer oor hoe
Louw in die konteks van die "Nuwe" Suid-Afrika gehanteer moet
word. Wat begryplik is by die skryf van 'n artikel vir Beeld.
Louw se nasionalisme en aristokratiese ideaal kan nie aangepas
word by die idioom van die verboepte neo-Proggies en
Amerikanofiele van Beeld, en die oor-die-skouer-kykery van die
verkleurde en vertraagde nuwe apartheidsvyande in die NP-NG-AB-
alliansie nie.
Du Plessis vermy dus om Louw te probeer inroep as getuie vir
die verdediging van die Verligtheid tot Verrotheid van die n -
Verwoerd-era. Hy is dus verstandiger as ander wat hulle daartoe
laat verlei het.
Heel moontlik het Beeld die artikel van dr. Du Plessis gevra
met die hoop dat hy in di rigting sou skryf, want die egte NP
van Wyk Louw en Beeld se vertraagde Proggies en Hans-Yankees is
nie versoenbaar nie.
Du Plessis moes dus, soos verwag kon word, van 'n stuk wat
Beeld moes publiseer, "polities korrek" te werk gaan. Hy maak
dan ook sy beleefde buiging voor Mandela en druk die vereiste
paar note van 'n lofsang. Maar dan vat-vat hy liggies aan
misstande in die "Nuwe" Suid-Afrika wat nie juis tot lof van die
regeerder se regeervermo is nie.
D¡t gedaan, moet die ander kant van "politieke korrektheid" ook
gestel word. Hy sÂ: "...aan die een kant tier die regses wat
jou so gehaat het, skud hulle kettings van magteloosheid, en haal
jou god-weet gedurig aan in swaar stemme."
Soos verwag kan word, is dit hier waar die verblind-deur-
verligtheid-groep se groot politieke sooibrand opstoot. Want
Louw se sterk Afrikanerskap en deurdagte nasionalisme is
heeltemal versoenbaar met wat as "regs" in die huidige
Afrikanerpolitiek bestempel word.
In sy essays in Lojale verset: "Die aristokratiese ideaal",
"Gelykmaak en rangordening", "Die ewige trek", praat 'n
nasionalis. In Die dieper reg en sy gedigte in Die halwe kring:
"Ons moet ook toorn hÂ", "By die monument", "Julle is die
oorheersers" tril dit van sterk volks- en vaderlandsverbondenheid
en 'n sterk historiese begeestering. Sy meesterwerk, Raka, kon
net geskep gewees het vanuit die denkstruktuur en visionÂre blik
van 'n nasionalis.
Natuurlik vind hierdie werk aanklank by Afrikaners wie se
Boere-intuÂsie nog nie verknoei is nie. Maar blykbaar wil Du
Plessis nie h dat "regses" hierdie werk van Louw waardeer nie -
seker omdat dit in ander kringe verleentheid en ongemak skep.
Hy brandmerk hulle as "regses wat jou so gehaat het" en wat
gedurig aanhaal "met swaar stemme".
Vir 'n lekker potjiekos-geskel-en-geskinder kan d¡t seker
deurgaan. Maar van verband met die werklikheid is daar nie veel
hierin nie. Dit te betwyfel of Du Plessis bv. 'n enkele persoon
kan noem wat Louw "gehaat" het en hom gedurig aanhaal "met swaar
stem".
Wie hom aanhaal, is 'n verskeidenheid van mense wat waarskynlik
nooit enige persoonlike wrewel teen Louw gevoel het nie. Ekself
haal hom aan, maar ek doen dit vanaf die veertigerjare. En ek
was volgens heelwat getuies glo die eerste een wat Louw in die
Parlement aangehaal het in 'n toespraak in die vroeÂ
sestigerjare.
Ek het egter saam met baie gesiene figure in die Afrikanerlewe,
op haas elke terrein, Louw se "Die pluimsaad waai ver" nie as 'n
gepaste stuk vir die Republiekfees van 1966 beskou nie. En omdat
dr. Verwoerd in sy toespraak by di geleentheid ongoedkeurend
daarna verwys het, het dit 'n skerp verdelingslyn tussen hierdie
twee groot Afrikaners getrek. Dit het tot gevolg gehad dat
politieke, literÂre, kulturele, joernalistieke en kerklike figure
wat hulle met dr. Verwoerd vereenselwig het - met verontagsaming
van die saak - as persoonlike vyande van Louw voorgestel is - nou
al gerek tot "di wat jou gehaat het".
Hierdie verloop rondom die "Pluimsaad" is skaamteloos uitgebuit
deur die liberaliste om 'n pro-Louw-sentiment in 'n anti-
Verwoerd-houding om te sit, en andersom. Daaruit het die
liberaliste van veral Nasionale Pers, met die hulp van 'n
verdwaalde Afrikaner by die Sunday Times, Hennie Serfontein, 'n
Pretoriagroep opgetower. Dit was 'n verlenging van die Suid-
Noord-wrywing wat al op verskeie ander terreine rookwolkies
opgestuur het en wat n die sluipmoord op dr. Verwoerd met
roekelose minagting van die Afrikanervolk se lewensvoorwaardes
op die spits gedryf is om die Afrikanereenheid te versplinter en
die lewensmag van die land in verval te laat gaan as voorwaarde
vir die totstandkoming van die "Nuwe" Suid-Afrika.
Hierdie enigsins losse aanknoping by di bespreking werp 'n
bietjie lig op die ingeboude aantyging van "haat" teenoor Louw.
Blykbaar is dit so 'n vaste deel van geprogrammeerde
ingenomendheid dat dit uitglip soos die drilsersant se
geliefkoosde vloekwoord op die paradegrond.
Om terug te kom na Louw en wat sy opvattings verteenwoordig,
teenoor die dinge wat vandag gangbare munt in die NP-NG-AB-
alliansie se onomkeerbare omgekeerdheid is, moet Louw se
"Liberale nasionalisme" nader getrek word. By die negentigste
herdenking van Louw se geboortedag sou belangrike dele van diÂ
boek 'n goeie aanknoping vir 'n artikel gewees het in die lig van
dinge wat vandag tot dogma van die getransformeerde "Nasionale"
Party verhef is.
Die meeste van die woorde en begrippe wat 26 jaar na Louw se
dood in die Suid-Afrikaanse politiek rondgegooi word, was al in
sy tyd ter sake. En Louw het hom daaroor nie onbetuigd gelaat
nie.
Wat die hooggeroemde "demokrasie" betref, het hy in Liberale
nasionalisme onder andere geskryf: "Daar is geen staat vandag
wat nie totalitÂre trekke toon nie, net, almal dra die woord
'demokrasie' in hulle vaandel." So, Louw was nie verskrik deur
di uithangbord nie.
Later s hy: "Nee, eenvoudige meerderheidsregering is nie die
wese van demokrasie nie. Blote meerderheidsregering staan eintlik
nader aan die totalitarisme as aan demokrasie, dit is selfs al
'n vorm van diktatuur." Hierdie beskouing is volkome aanvaarbaar
vir wat tans as "regses" geÂien word. Maar vir die linkses wat
uit Verligtheid gegroei het, is di Louw-opvatting taboe.
Oor 'n ander wesenlike saak s hy: "Die skaakmat van
nasionaliteite kan op twee maniere beÂindig word: Âf deur aparte
ontwikkeling van die verskillende groepe... Âf deur die
'toeploeg' van minder talryke groepe." Dan betoog hy verder:
"Die meeste liberaliste is teen 'segregasie' gekant sonder om te
wil erken dat hulle die tweede alternatief aanvaar." Hier dui
hy in die huidige situasie aan dat di wat nog die etiket van
Nasionale Party om die hals het, gewone liberaliste is.
Hy plaas hierdie liberaliste netjies in die raam waar hulle
hoort. "Om liberaal te wees," s hy, "kom minstens vir die
Afrikaner... op nasionale selfmoord en individuele vernietiging
neer." Dit stem presies ooreen met wat in "regse" politiek
gangbaar is.
Met 'n helderheid van siening wat byna skokkend is, s hy:
"Daar was - en daar sal weer wees - pogings om ons volk se
verworwendheid van 'n paar eeue dood te smoor, uit te wis; om al
die hoop en al die strewe van geslagte te laat ondergaan in 'n
vormlose volksbredie wat hom makliker na die wens van die groot
politieke en geldmagte van die wÂreld sal voeg... s¢ sou ons, die
Afrikaners, elkeen los kan voortbestaan, maar opgeneem in 'n
Angel-Saksiese of Bantoevolk." Hierdie visionÂre insig is die
werklikheid waarteen die Afrikanervolk nou worstel as gevolg van
die Afrikaanssprekende liberaliste se diefstal van die
"Nasionale" Party.
Rondom hierdie insig s hy ook: "Daar was tye toe dit moontlik
gelyk het, miskien moontlik was, om die Afrikaner-probleem finaal
op te los, om ons toe te ploeg, toe te gooi..." en daarby
aansluitend: "om die Afrikaner tot 'n hulpelose minderheid in sy
eie land te maak."
Hierdie dinge wat Louw meer as veertig jaar gelede geskryf het,
is steeds die grondslag van "regse" politiek, omdat dit
nasionalisme adem. En dit beklemtoon tegelyk dat NP van Wyk Louw
as nasionalis nooit versoen kan word met die liberaliste wat
vandag voorgee om namens die Afrikanervolk te praat nie.
Dit is nie nodig om uit te wei oor ander aktuele sake waaroor
Louw in di bundel geskryf het nie - dinge soos "menseregte" en
sensuur, byvoorbeeld. Die strydvrae waaroor hierin aanhalings
gemaak is, vorm die wese van die verskil tussen links en regs en
tussen liberalis en nasionalis. En alleen die polities
stiksienige sal nie kan waarneem dat Louw se tuiste aan die
regterkant is nie.
David Kramer se SO LONG SKIPSKOP breek my hart.
Dit som ook vir my op die manier van leef en praat van 'n
deel van die Suid-Afrikaanse bevolking wat, vredeliewend,
net daar naby die "bloudam se branders" wou bly. Daar
waar hulle voorsate gebly het lank voor die wit en die swart
mense hulle woongebeide binnegedring het.
SO LONG SKIPSKOP
Pak op pak op
Sit jou goedjies op jou kop
More gaan ons weg
Ver van hier weg
Skipskop Skipskop
Wanneer hou die dinge op
Swaarkry lê net voor
Die blou berge oor
Overberg se mens is ek gebore
Op die plek Skipskop
Nes my pa en sy pa ook
Hier deur die duine loop ons se spore
Hier op die beach
Hier langs die see is ek gedoop
Wat ken ek anders
As die bloudam se branders
Die wolke en die winde wat hier waai
Verkoop jou bootjie pak op jou goedjies
Se maar so long Skipskop
Skipskop se goodbye
Linkerhand regtehand
Watse kant lê die plek Misverstand
Ekskuus Meneer ag se tog weer
Is dit die pad wat ons moet more vat
'n Stukkie lê hier en 'n stukkie lê daar
Stukkies van my lewe
Hulle lê so deurmekaar
Tel op tel op vir Shorty en sy Pop
Gaan haal vir Apie en hou daai kindjie dop
Wat ken ek anders
As die bloudam se branders
Die wolke en die winde wat hier waai
Verkoop jou bootjie pak op jou goedjies
Se maar so long Skipskop
Skipskop se goodbye
As ek nou in die vreemde aan Suid-Afrika dink, dan dink ek
aan 'n land wat omring is met water, 'n land met die unieke
vryheid dat hy oor meer as driekwart van sy grense net die see
as buurman het. Alle Suid-Afrikaners loop rond, miskien sonder
om dit aldag te besef, met die wete van die "bloudam se branders"
daar op hulle grense in hulle kop.
Ek lees vanoggend in die Volksblad dat die ANC 'n helse verrassing gekry
het. Een van hulle offisiere het getuig hoe dames (?) in die ANC-kampe te
Angola seksueel misbruik is deur offisiere. Hy het ook verder getuig van
martelings en ander wandade.
Voorspelbaar is hy deur die voorsitter stilgemaak. Sy 50 minute van bieg
en kla was glo verby. Toe die persoon beswaar maak is sy mikrofoon
summier afgeskakel.
Is daar nog enige twyfel is oor die verskuilde agenda van die ANC ?
Louis Leipoldt is ongetwyfeld een van die grootste digters
in Afrikaans. Ons glimlag as ons aan Leipoldt dink: hy is die
digter wat praat oor “somer en son en saffier,” wat ons ver-
tel van die Hantam deur te praat van “waboom-blare, ghnarra-
bosblare.” Hy is die digter wat vir ons “Op My Ou Ramkietjie”
gegee het, en verklaar:
As die maan my aanhoor,
En die sterre knik,
Dan speel ek kordaat voort,
In my skik.
Maar as ‘n mens sy langer gedigte weer deurlees, kom jy onder die
indruk van hoe ‘n donker ondertoon daar in ‘n hele klomp van sy
gedigte is. Hy kan vertel van iemand in ‘n “wêreld orals grys”
Soos ‘n man wat moeg gebuk loop, sy hart deur haat versteen,
Met sy liefde lank verwaarloos, alleen, alleen, alleen!
Hy was ‘n man van diep persoonlike passie, wat kan praat van
‘n geliefde wat dood is in “Die Aakligste”:
Dit is die bitterste dat ek geen hand
Kan uitstrek, hulpvol, meelyend in my smart;
Geen steun kan gee, hoe hard en swaar die stryd;
En dat daar swerwe in die Dodeland,
Verlate, wat ek liefhet in my hart!
Leipoldt was ook kroniekskrywer van die Afrikaner. Hy laat
vir “Martha van die Markplein-hoek” die storie vertel van Van
Noodt, ‘n greep geskiedenis van die westelike Kaap. In “Oom
Gert vertel” beskryf hy die periode van die Boere-oorlog van
die standpunt van die Kaaplanders wat by die Boere-kommandos
aangesluit het en hoe van hulle aan die galg moes sterf weens
hulle hoogverraad. Hy skryf “In die Konsentrasiekamp” en ‘n
vreeslik bitter “Vrede-aand.” Hier volg twee van sy korter
gedigte, met dieselfde donker ondertoon. Stilisties kan hierdie
gedigte vergelyk met die beste van Opperman se gedigte.
Sekretarisvoel
Sekretarisvoel met jou lange bene,
Met jou penne agter die ore styf,
Met jou stadige stappies, wat maak jy hier?
Sekretarisvoel met jou lange bene,
Met jou vaalgrys vere en lang, lang lyf,
Met jou groot, groot oe, wat maak jy hier?
Die Koperkapel
Die koperkapel kom uit sy gat
En sluip die rantjie rond:
“Dit het gereen, die veld is nat
En nat is die rooi-geel grond.”
Die meerkat kom, en sy ogies blink,
En hy staan orent en wag.
En die stokou ystervark se : “Ek dink
Die reën kom weer vannag.”
Maar die geitjie piep: “Dis gladnie reën!
Dis klewerig, swart en rooi:
Kom jy sulke reën in jou lewe teen -
So glad, so styf, so mooi?”
En die wyse steenuil waag sy woord:
“Dis bloed, dis mensebloed!
Dis lewensbloed wat hierdie oord
Se bossie-wortels voed.
Leipoldt (1880-1947) is gebore op Worcester. Was oorlogs-
korrespondent vir die “Manchester Guardian” gedurende die
Anglo-Boereoorlog. Was die mediese dokter vir Generaal Botha
in die Eerste Wereld-oorlog.
Ek is Portugees en woon nou in Madeira. Ek het vir 18 jaar in Suid Africa gewoon. My
"taal" is nou nie so goed soos dit eenmal was, maar ek will oefen, en welkom eenigeen
om my te skryf.
Manuel
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
RSS
