| Kerstmis [boodskap #19623] |
Ma, 14 Desember 1998 00:00  |
advo...
Boodskappe: 1
Geregistreer: Desember 1998
Karma: 0
|
Junior Lid |
|
|
Een dikke verjaringstermijn geleden voer ik met kerstmis op zee.
Een drie eilanden schip.
De accommodatie in de midscheeps.
Die schepen werden vroeger gebouwd.
De bemanning bestond uit 48 autochtone blanke Nederlandse mannen.
Die krijg je vandaag de dag niet meer aangemonsterd.
Betrapte homo's kregen ontslag op staande voet.
"Ikke nie wete, ikke nie begrijpe", moest nog worden uitgevonden.
Het was in de tijd van gagestraf.
Zomaar tien dagen loon weg als je een uurtje te laat uit het bordeel
aan boord terug kwam.
Er kwamen revolutionaire veranderingen in de maatschappij.
Mannen moesten kinderjuffrouw worden.
Vrouwen werden zeeman.
Christel kwam eind augustus vol idealen aan boord.
Zo van de zeevaartschool en ineens stuurmansleerling.
Met haar negentien jaar op de ketelbinken en een lichtmatroos na de
jongste.
Een betwetertje met twee linker handen en kleine oortjes.
Ze zag er wel mooi uit.
Goudblond sluik haar, zo slank als een den en een vriendelijke
glimlach.
In de kerstnacht heeft ze zelfmoord gepleegd, ze is vermoord of ze is
terechtgesteld.
De hele bemanning heeft zijn mond gehouden.
De volledige waarheid is alleen bij de daders bekend.
Christel had beter nooit aan boord kunnen komen.
Ze deed alles verkeerd.
Ze mocht er bij zijn als de kapitein en de stuurlieden om twaalf uur
's-middags met een oorlam bij elkaar zaten.
De gebeurtenissen van de dag werden doorgenomen.
De gemeenschappelijke belangen werden besproken.
Ze vertelde door wat de kapitein en zijn stuurlieden met elkaar
bespraken.
Vanzelfsprekend hoorde ze er daarna niet meer bij.
Bij de tweede stuurman moest ze de hondewacht meelopen.
Die verbande haar naar het schavotje om van haar geleuter verschoond
te blijven.
De domme gans ging het ook nog aanleggen met een machinist.
Een droomster, die dacht de wereld te kunnen verbeteren.
Haar droom werd een nachtmerrie voor de anderen.
Op alles leverde ze commentaar.
Een schip is geen sociale werkplaats.
Omdat zij nergens gehoor kreeg heeft ze samen met die machinist de
hoge wingtank waarin de hasj verborgen zat met water gevuld.
Moedwillig de handel waardeloos gemaakt.
We voeren in een langlopend timecharter tussen De Verenigde Staten en
Brazilië.
Van Baltimore brachten we graan naar Rio de Janeiro.
Van Rio vervoerden we ijzererts naar Newport News, een halve dag varen
van Baltimore.
In Rio kwam de hasj aan boord en in Baltimore werd de hasj weggehaald.
We waren lang uit Nederland weg.
Reparaties werden in de havens verricht.
Altijd werd een container door het reparatiebedrijf op het dek gezet
boven het mangat van de wingtank waarin de smokkelwaar was verborgen.
Zelf hoefden wij niets te doen.
Alleen de gelegenheid verschaffen en op zee de zorg tegen zweet en
broei.
De kapitein, zijn vier stuurlieden, de hoofdmachinist en de bootsman
zaten in het complot.
De toevoerleiding naar de wingtank hadden we voor alle zekerheid op
twee plaatsen met een blinde flens afgedicht.
De peilkoker van de tank was van onderen dicht gesoldeerd en met water
gevuld zodat het leek alsof de tank vol was.
Een aftakking van de persluchtleiding zorgde voor de ventilatie.
Boven het mangat aan dek werd een klamp stuwhout gesjord.
De winst was zeker.
Elke twee maanden verdeelden we met ons zevenen een half miljoen
dollars.
Zo in de knip.
Dat liep al anderhalf jaar voordat Christel aan boord kwam.
Het was op de middag van 24 december.
We voeren ongeveer op de evenaar van Rio naar Newport News.
De stuurman van de wacht zag water komen uit de ontluchtingspijp van
onze wingtank.
Dat was paniek.
Bij controle bleek de wingtank vol zeewater.
In de doldrums waait het nooit.
Een vlakke zee.
Bijna windstil.
In de donkere nacht zonder maan stampte en slingerde het schip op de
lange deining.
Je kon het ruisen van de zee langs de scheepswand horen.
Om half zes tijdens het gloren bij het sterren schieten heb ik het
ontdekt.
Christel hing aan het hoge bordes van de achtermast.
Met een paalsteek was een oog aan het eind van een gei gemaakt.
Hierdoor was de lijn gestoken en vervolgens om haar hals geslagen en
aangehaald. Het touw was tussen de scepters van het bordes gespannen
en op de kop van een winch gewonden.
Het zag er naar uit dat ze omhoog gehieuwd was.
Ze bungelde vijf meter onder het platform.
Ze slingerde heen en weer op de deining.
Af en toe sloeg ze tegen de mast en tolde om haar as.
Eerder had ik dat geluid wel gehoord.
Ik meende dat er wat los zat.
Bij daglicht moest het gesjord worden.
Bij elke boink verbeeldde ik me dat dit het luiden van een kerkklok
was zoals dat in de kerstnacht aan land is te horen.
Als ze tegen de mast sloeg was het een grote klok.
Als ze alleen maar met de koperen knopen van haar uniformjasje langs
de mast schampte was het een kleine klok.
Haar vriend, de machinist, was die nacht verdwenen.
Zijn schoenen stonden bij de verschansing aan stuurboord naast luik
vier.
Op het potdeksel stond zijn naam.
Dat gebruik is van de Chinezen overgenomen.
Zodra duidelijk werd dat de vijfde machinist was verdwenen hebben we
het schip gekeerd.
Vier uur op tegengestelde koers gevaren.
Alle hens aan dek om uit te kijken.
Niets gezien en weer oude koers gaan varen.
Christel hebben we laten zakken.
We hadden een dode.
Ze was al koud, maar nog niet stijf.
De politie bellen op de oceaan is niet mogelijk.
We moesten het zelf oplossen.
We hebben scheepsraad gehouden.
De scheepsraad bestaat uit de kapitein en zijn stuurlieden.
De hoofdmachinist en de bootsman mochten mee aanzitten.
We besloten een reconstructie te houden.
Dat hield in dat we Christel laat in de middag op eerste kerstdag
opnieuw hebben gehangen.
We hebben haar voorzichtig van het bordes laten zakken.
We waren bang dat haar hoofd van haar romp gescheiden zou worden als
we naar beneden springen zouden nadoen.
Een serie foto's hebben we gemaakt.
Unaniem kwamen we in de scheepsraad hierna op basis van de
reconstructie tot de conclusie dat het zelfmoord was.
De vermissing van de machinist moest gezien de omstandigheden gelijk
gesteld worden met zijn dood.
Ook de dood van de machinist werd tot zelfmoord verklaard.
Romeo en Julia.
Een liefdesdrama.
De hoofdmachinist en de bootsman tekenden voor akkoord.
Er was geen misdrijf gepleegd.
Het register van strafbare feiten bleef dicht.
Onverwijlde kennisgeving aan de Officier van Justitie kwam niet eens
ter sprake.
Op tweede kerstdag hebben we Christel een zeemansgraf gegeven.
We deden dat voordat het rederijkantoor in Rotterdam open ging en we
andere instructies konden krijgen.
Een glijbaan werd gemaakt.
Om haar middel werd een hijsblok gebonden.
Aan haar benen zware shackles gesnoerd.
We naaiden haar met zeilgaren in de Nederlandse vlag.
De machine werd gestopt.
De vlag hing al sinds daglicht halfstok.
De kapitein geflankeerd door zijn stuurlieden, allen in uniform en pet
op, aan de ene zijde.
De rest van de bemanning stond aan de andere zijde van het lichaam van
Christel.
De kapitein hield een toespraak met tranen in zijn stem.
Twee argelozen werden aangewezen om haar te identificeren.
Weg was ze.
Sommigen huilden.
Je zag ook door haat en woede verwrongen gezichten.
De spanning was om te snijden.
Het verstand was uitgeschakeld.
Er waren slechts emoties.
Berusting en opstand streden om voorrang.
Er dreigde muiterij.
Één kreet van vervloeking en ons zou hetzelfde lot als Christel zijn
beschoren.
Hier loonde het zich dat wij hun nimmer een druppel drank toestonden
tijdens de zeereis.
De gevoelige toespraak van de kapitein was een voltreffer.
Het enige vuurwapen aan boord was speciaal uit de brandkast gehaald.
De kapitein droeg het duidelijk zichtbaar boven zijn galakledij.
Mogelijk was dat onze redding.
Drie keer loeide de misthoorn.
Een hartverscheurend afscheid.
De zware sonore trilling ging door merg en been.
De vlag werd in top gehesen.
De machine werd weer aangezet.
Koers en vaart hervonden.
De gezellen dropen mokkend af.
De rederij heeft in Newport News de hele bemanning afgelost.
Tijdens het meren kwam de nieuwe ploeg al aangereden.
Met dezelfde bus zijn wij meteen naar het vliegveld gebracht.
Voordat de autoriteiten in Amerika vragen konden stellen zaten we al
in het chartervliegtuig op weg naar Nederland.
In Rotterdam vond de waterschout de verslagen in het journaal.
Hij ondernam geen actie.
De scheepsverklaring die de kapitein later bij de notaris aflegde werd
door de overige autoriteiten genoegzaam geacht.
Elk jaar met kerstmis spookt Christel door mijn hoofd.
Zeker dit jaar nu mijn dochter even oud is als Christel toen.
Ik ben alleen thuis want mijn dochter moet werken deze kerstnacht.
Om half drie is ze klaar in het casino.
Ik zit in de kamer waar haar vleugel staat.
Brandende kaarsen in de zevenarmige kandelaar spiegelen op het
dekblad.
Ik open het raam van ons grote huis uitkijkend op de singel.
We wonen op nog geen kilometer afstand van de kathedraal.
Ik hoor de kerstklokken.
Er wordt opgeroepen voor de nachtmis.
Het is alsof ik Christel weer tegen de grote mast hoor slaan.
Het laat me nooit meer los.
Het is koud en het begint te sneeuwen in de heilige nacht.
De wereld wordt stil, mooi en wit.
De schitterde feestverlichting flonkert in de tuinen en langs de
takken van de bomen.
Ik besluit lopend mijn dochter te gaan halen.
De vers gevallen sneeuw knispert onder mijn voeten.
Voor het eerst sinds ik ben overvallen loop ik weer ongewapend door
nachtelijk Rotterdam.
Wegens kerstnacht deze ene keer als vroeger zonder schietklaar pistool
onder mijn linker schouder.
Vrede op aarde.
In de mensen een welbehagen.
Amen.
Groeten van Jan Gelpke
|
|
|
|
| Re: Kerstmis [boodskap #19632 is 'n antwoord op boodskap #19623] |
Sa, 19 Desember 1998 00:00  |
Chr.O. van der Veen
Boodskappe: 9
Geregistreer: Januarie 1997
Karma: 0
|
Junior Lid |
|
|
J. Gelpke wrote:
>
> Een dikke verjaringstermijn geleden voer ik met kerstmis op zee.
knip
Geachte heer Gelpke,
Ik kan me best voorstellen dat u deze ellende van u af moest schrijven,
maar waarom uitgerekend in deze nieuwsgroep?
Vriendelijke groeten, Christoffer van der Veen
|
|
|
|
| Re: Kerstmis [boodskap #19638 is 'n antwoord op boodskap #19623] |
So, 20 Desember 1998 00:00 |
|
|
Oorspronklik gepos deur: D Raavé
Jy is miskien reg dat dit nie die regte nuusgroep is nie, Ek het baie
van die stukkie gehou en dit selfs 'n tweede keer gelees.
Die rede kan miskien wees dat ek verlede jaar "masjinist" was op 'n
trawler wat ons in Ijmuiden gaan haal het.
Dirk
On Sat, 19 Dec 1998 20:01:20 +0100, "Chr.O. van der Veen"
wrote:
> J. Gelpke wrote:
>>
>> Een dikke verjaringstermijn geleden voer ik met kerstmis op zee.
>
> knip
>
> Geachte heer Gelpke,
>
> Ik kan me best voorstellen dat u deze ellende van u af moest schrijven,
> maar waarom uitgerekend in deze nieuwsgroep?
>
> Vriendelijke groeten, Christoffer van der Veen
|
|
|
|
] 
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
